See No Evil

Jarenlang hebben we er als kleine bengel devoot naar gekeken: Amerikaanse catch. Uren aan een stuk oefenden we met vriendjes die ene, alles beslissende killer move van onze worstelheld Sting, een man die zoveel stoerder was dan de gelijknamige zanger. We wisten wel dat het helemaal niet echt was, het was gewoon cool. Maar kleine jongetjes worden wel groot natuurlijk en Hulk Hogan en co moesten na een tijdje plaats ruimen voor (horden!) meisjes, fuiven, ... kortom: alles wat een puberende knul zoal bezig houdt. Met See No Evil wilt de wereldworstelfederatie WWE die jeugd opnieuw aanspreken en wel door de hoofdrol te geven aan worstelheld Kane (Glen Jacobs voor de mama). De film is dus niets meer dan een marketingproduct en dat merk je er jammer genoeg aan.

Zo is bitter weinig aandacht besteed aan het verhaal. Een bonte verzameling jeugddelinquenten gaan in ruil voor strafvermindering een bouwvallig hotel opkalefateren. Het grootje dat in het hotel woont, ziet er wat ons betreft al akelig genoeg uit, maar natuurlijk huist er ergens op een van de verboden verdiepingen nog veel een groter gevaar: Jacob (Jacobs), een nogal asociale reus met een ongezonde interesse in oogballen.

Dat de plot een samenraapsel is van andere slashers valt ook nog af te leiden uit de personages, wiens achtergrondinformatie nooit meer dan vijf lijntjes in beslag zou nemen. We herkennen de blonde bimbo, de mysterieuze meid vol tattoos, de macho, de door het leven getekende flik en natuurlijk ook de obligate zwarte loljurk die praat als Bill Cosby op speed. Nee, op originaliteit moet je in See No Evil bepaald niet rekenen.

Waarop dan wel? Op uitgerukte oogballen, bijvoorbeeld. En veel gegil, bloeddorstige honden, een brave douchescène, nog meer uitgerukte oogballen, geile tieners, geile tieners die gruwelijke doden sterven. Je weet hoe dat gaat. Geen enkel moment benadert See No Evil de beklijvende gruwel van pakweg Saw. Het is allemaal veel te goedkoop, veel te getelefoneerd en veel te opgeblazen. Als de camera lekker diep op een lege oogkas inzoomt, kan je je niet aan de indruk ontdoen dat regisseur Gregory Dark zichzelf te hard wil bewijzen als hardcore horrorregisseur en daardoor niets dan verkeerde klemtonen legt. Dat komt ervan als je van een vehikel als See No Evil je visitekaartje wilt maken, terwijl het niets anders is dan een promotiefilmpje voor de WWE. Eentje die al snel uitgeteld in de touwen van uw lokale videotheek zal hangen.

Mathieu Dams Helemaal (niet) akkoord? Lees de