Reprise

Reprise lijkt het verhaal te vertellen van twee vrienden, Philip (Danielsen) en Erik (Klouman), die beiden een schrijverscarrière ambiëren. Philip kan onmiddellijk publiceren en wordt een gevierd auteur, Erik daarentegen krijgt een njet. Wanneer Philip passioneel verliefd wordt op Kari, gaat het fout. Hij raakt geobsedeerd en verliest zichzelf in een psychose.

Het ietwat clichématige thema van vriendschap boven alles verveelt aanvankelijk en lijkt geen enkele andere film over mannelijke onderonsjes te kunnen overstijgen. Door een uiterst inventieve montage wordt de kijker geconfronteerd met een wirwar aan tijdsvlakken en herinneringen, wat een afstand creëert tussen het verhaal, de thematiek en het publiek. De kijker wordt gedwongen de zaken van op een neutrale afstand te bekijken, maar wordt evenwel niet geacht de karakters te beoordelen.

Muziek is uiterst present in de film, aangezien alle personages gelinkt zijn aan elkaar door de punkgroep Kommune: Het is die band die hen samenhoudt, ook al zijn de personages na het punktijdperk allemaal ergens anders terecht gekomen.

Een geslaagde opener voor de vijfde editie van het Filmfestival du Film.

Maar Reprise vertelt uiteindelijk veel meer dan een verhaal over vriendschap en probeert de essentie te vatten van een band tussen twintigers die elkaar gedurende de loop van hun nog jonge leven kwijtraken. Door de enorm charismatische koppen van de hoofdvertolkers - en dan vooral Danielsen - bekruipt je soms wel het gevoel naar een wrange H&M-spot te kijken. Het is de - quasi exclusief Scandinavische - combinatie van depressie, melancholie en zwartgalligheid die de film net dat beetje extra geeft. De flitsende, doch nooit opdringerige montage streelt het oog en overhaalt de kijker.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de