Agnus Dei

Bij het ?Lam Gods? denken velen aan een van de beroemdste kunstwerken uit de Vlaamse schilderkunst, een drieluik van de gebroeders Van Eyck. Voor de 33-jarige Argentijnse Lucía Cedrón is het echter de symbolische titel van haar langspeeldebuut. Het lam staat symbool voor de vele offers die tegenstanders van de militaire dictatuur in het Argentinië van de jaren ?70 brachten. Zo ook de vader van de regisseuse. Cedrón vertrok van haar eigen levensgeschiedenis voor het verhaal van Cordero de Dios. Als dochter van de geprezen cineast Jorgé Cedrón, bijgenaamd ?de Tijger?, verruilde ze eind jaren ?70 met het gezin Argentinië voor Frankrijk om aan de militaire Junta te ontsnappen. In 1980 stierf Jorgé in Parijs in verdachte omstandigheden. De jonge Lucía volgde aan de Sorbonne onder meer filmstudies. Zoals blijkt uit deze film, legde dat haar geen windeieren.

Haar eigen ervaringen projecteert ze op het personage Quillermina (Quille), een jonge vrouw die in Frankrijk opgroeide maar op een dag terugkeerde naar Buenos Aires. Haar grootvader Arturo, een oude sympathisant van de Junta, wordt gekidnapt. Het kost Quille veel moeite en een weerzien met haar uit Parijs overgevlogen moeder Teresa (de Argentijnse filmdiva Mercedes Morán) om het geëiste losgeld te vergaren. Het relaas van het weerzien van moeder, dochter en grootvader en de ontdekking van de geheimen van het verleden vormen de rode draad in Cordero de Dios. Het offer uit de titel is de vader van Quille, Paco.

De wijze waarop Cedrón het recente verhaal verweeft met de flashbacks die het gezin terug naar 1978 katapulteren is gemonteerd in een buitengewone stijl, in een soort spiegelconstructie. De cinematograaf Quillermo Nieto gaf de beelden uit de jaren ?70 een prachtige oranjegele gloed, die perfect past bij de tijdsgeest van die vervlogen jaren. De scènes die zich in 2002 afspelen, in volle Argentijnse economische crisis, baden in koelere tinten. Het artistiek hoogstaande navigeren tussen beelden uit het heden en het verleden gebeurt met behulp van af en toe zeer subtiele overgangen. Dit is te danken aan het feit dat Quille in 2002 in het huis van haar ouders woont. Bijgevolg spelen zich in hetzelfde interieur afwisselend scènes af uit het heden en het verleden.

Het meisje dat Quille als kind vertolkt is het zonnetje van de film. Vooral de scènes waarin ze met haar vader speelt zijn vertederend. Het moment waarop Paco zijn dochtertje bij de grootvader brengt alvorens zelf onder te duiken is prachtig geënsceneerd. Hoewel ze als kind de politieke context van de situatie nog niet begrijpt, weet Cedrón aan de hand van het gedrag van het meisje geraffineerd weer te geven dat ze begrijpt dat haar vader niet zomaar even weggaat. Vanaf dan speelt het lam een symbolische rol in haar leven, in de vorm van een pasgeboren dier en de knuffel die ze later van haar moeder zal krijgen.

Wie denkt dat Cordero de Dios in hoofdzaak over de politieke geschiedenis van Argentinië handelt is eraan voor de moeite. Cedrón brengt een vanuit verschillende oogpunten belicht familiedrama dat zich afspeelt binnen de context van de Argentijnse geschiedenis. Ze neemt zo bewust geen standpunt in over de handelingen die leiden tot de dood van Paco. We zijn de bevoorrechte getuigen van de manier waarop drie generaties in het reine komen met hun verleden en met elkaar.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de