Crazy Heart

Genre: Drama | Duur: 1u42 | Release: 3 Maart 2010 | Land: VS | Regie: Scott Cooper | Cast: Jeff Bridges, Maggie Gyllenhaal, Robert Duvall

Mocht er ook maar een drupje muziektalent in ons bloed zitten, we hadden de pen links laten liggen, een glimmende gitaar de kofferbak in gesmeten en erop uit getrokken. Met een klinkende naam als Leftie Frizzel, Skip James of Howlin' Wolf de eeuwige roem tegemoet. Veel verder dan een optreden voor de badkamerspiegel zijn we met deze te kleine vingertjes jammer genoeg niet geraakt. Gelukkig is er voor alle badkamerrockers onder ons een heerlijk alternatief: Crazy Heart. Een prent waarin muzikant Bad Blake (ook al zo'n fantastische naam) zwalpend het leven op het ritme van de country doorkruist en waarop je nog een keertje heerlijk kunt wegdromen van dat verloren muzikantenbestaan.

Voor Bad lijken de hoogdagen echter tot het verleden te horen. In zijn aftandse truck rijdt hij doorheen het eenzame Texas, van de ene vuile bowlinghal naar het volgende groezelige café, op zoek naar een optreden, gratis drank en met wat meeval een grijze groupie. Hij rookt als een Turk, drinkt als een tempelier, als het de geldzorgen, de vier scheidingen en de verwaarloosde zoon maar doet vergeten. Maar dan ontmoet hij Jean, een gescheiden journaliste met een kind op de arm en een zwak voor weemoedige country-artiesten. Bad Blake, zijn naam in ere houdend, duikt met haar de koffer in en wordt, geheel tegen zijn eigen regels in, verliefd.

Origineel moet dit verhaaltje zeker niet genoemd worden, maar net als bij een goeie countrysong schuilt grootsheid vaak in een kleine, persoonlijke toets op dezelfde, herkenbare nummertjes. Three chords and the truth is wat countrylegende Harlan Howard erover zei. Crazy Heart vindt zijn 'waarheid', zijn kracht, of beter, zijn waarachtigheid in Jeff Bridges die op onnavolgbare wijze gestalte geeft aan Bad Blake. Of Bridges nu de computerheld in Tron, de aartsvijand van Iron Man, dan wel His Dudeness in The Big Lebowski speelt, altijd weet ie zichzelf tot in het hart van zijn personage te wurmen. En dat is in Crazy Heart niet anders. Verder leveren ook Maggie Gyllenhaal, als Jean, en ouwe rot Robert Duvall, onlangs nog te bewonderen in The Road, uitstekend werk.

Maar alle mooie gitaarriedels en knappe acteerprestaties ten spijt is Crazy Heart niet het juweeltje geworden waarnaar de vrienden van muziek en film likkebaardend uitkeken. Daarvoor moet u bij het bruisende Almost Famous of het ontsterfelijke Tender Mercies zijn (niet toevallig met Duvall in de hoofdrol), waarin muziekhommage en cinema zich wel perfect laten vermengen. Ergens tussen de zeemzoete liefdesverklaringen en het zoveelste glas whisky raakt regisseur Scott Cooper het spoor van zijn Crazy Heart kwijt en strandt de film in een zandbank genreclichés.

Wat begon als een krachtig portret van een aan lager wal geraakte artiest verwatert stelselmatig in een halfzachte parabel over liefde en verlossing waarin alle nodige noten aanwezig zijn maar het aan begeestering ontbreekt. Three chords and the truth! Desalniettemin blijft Crazy Heart aangenaam kijk- en luistervoer dat dankzij het acteerwerk, de spitante humor en de knappe fotografie moeiteloos de recente rage van muziekfilms, met schattig verpakte gedrochten als Hanna Montana en Bandslam, weet te overklassen. Helemaal heeft Cooper ons hart niet op hol doen slaan maar Jeff Bridges is als Bad Blake zo rock'n'roll dat wij onze gitaar alvast terug hebben afgestoft. Crazy Heart en de badkamerspiegel wachten op u.