Iron Man

Er blijkt nog niet meteen een einde te komen aan Amerikaanse comicverfilmingen en de daarbijhorende franchises. Dit keer is Iron Man, een minder bekende superheld uit de Marvelstal, aan de beurt. Ondanks het opvallende gebrek aan originaliteit en het flinterdunne verhaaltje, is deze popcornprent toch een uitermate genietbare en knap gemaakte film geworden.

Held van dienst is de flamboyante wapenfabrikant Tony Stark. Nadat hij door zijn eigen wapens gewond raakt bij een demonstratie in Afghanistan, besluit hij zijn intelligentie en vaardigheden ten dienste van de mensheid te stellen. Noodgedwongen enerzijds - Stark moet zich behelpen met een soort technologisch kunsthart om in leven te blijven en weet dit als krachtbron te hanteren voor een supersonisch pak waarmee hij kan ontsnappen -, gedreven door morele bezwaren tegenover zijn eigen handel anderzijds. Zijn zakenpartner Obadiah Stane staat niet meteen te juichen. Hoe zou u reageren als u aan het hoofd staat van een machtig en zeer winstgevend zakenimperium en uw partner kondigt plots een koerswijziging aan? Tony Stark moet al snel op zijn tellen passen.

Dit verhaal, zo mag al snel blijken, speelt zich niet af in een stripverhaalachtige wereld, maar zeer duidelijk in de werkelijkheid. Stark moet een van de weinige superhelden zijn die enerzijds voor een keer geen heilige is - hij is een nonchalante, onverantwoordelijke, feestvierende vrouwengek - en anderzijds zijn krachten hanteert om niet zomaar wat geboefte uit te schakelen, maar om het op te nemen tegen heuse terreurgroepen.

In die zin is Iron Man, door Favreau met zeer veel stijl in beeld gebracht, een uitermate bescheiden blockbuster geworden. Nergens heb je de indruk dat het publiek absoluut van zijn sokken moet geblazen worden. Favreau benadert zijn onderwerp alsof het de allereerste superheldenfilm is ooit gemaakt. De verhaallijn is mager maar waterdicht en sober -geen nadrukkeijk streven naar de donkere kant van de protagonist- , de personages cartoonesk maar duidelijk geprofileerd.

Dat daarvoor een hoogst onwaarschijnlijke cast werd verzameld, draagt uiteraard bij tot de levendigheid van Iron Man. Wie had ooit kunnen voorspellen dat Robert Downey Jr, 43 jaar, al 25 jaar in het vak, door Hollywood geprezen, uitgespuwd en weer omarmd, ooit nog de hoofdrol zou spelen in een film van dit kaliber? De man die van iédere rol wel iets weet te maken, kruipt met een heerlijke combinatie van ernst en droge humor in het Iron Man-pak. Aan zijn zijde mag Gwyneth Paltrow staan blinken, in een lichte rol die haar eigenlijk nog het best ligt. Mooi dat de makers niet voor de eerste de beste 20-jarige flirtdoos gingen, maar een actrice van (weliswaar weinig) vlees en bloed uitkozen. Tussen Paltrow en Downey Jr. weet het al behoorlijk te knetteren. Jeff Bridges zorgt voor nog meer vuurwerk, als kale baardaap met dubieuze bedoelingen, al maakt hij de sowieso al iets te zielloze finale nog mechanischer door à la Willem Dafoe in Spiderman flink in overdrive te gaan. Terrence Howard, nóg een Oscargenomineerde acteur, mag aantreden als Starks vertrouweling. Jammer dat Samuel L. Jackson de final cut niet gehaald heeft, we hadden hem graag aan het werk gezien als fanatieke CIA-agent Nick Fury. Of mogen we hem in sequel verwachten, die zeker niet uit te sluiten valt, gezien Starks aankondiging op het einde? Wie tot na de credits blijft zitten, wordt beloond.

Favreau heeft zich in het verleden niet bepaald geprofileerd als degelijk cineast (herinner u het desastreuze Elf?), maar staat hier blijkbaar stevig in zijn schoenen en levert escapisme van hoog niveau af. Als alle op stapel staande popcornfilms - we kijken wantrouwend uit naar The Incredible Hulk - met zo'n doordachte mengeling van actie, humor en drama en aparte casting op ons afgevuurd worden, wordt het een mooie zomer.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de