All That I Love

Genre: Coming of age | Duur: 1u35 | Release: 1 Januari 2009 | Land: Polen | Regie: Jacek Borcuch | Cast: Mateusz Kosciukiewicz, Olga Frysz, Jakub Gierszal

Ten tijde van de opstand van Lech Walesa maakt een puber kennis met het leven. Seks, drugs en rock'n'roll dus. In het Polen van de jaren 1980 wordt dat dan: seks, drank en/of sigaretten gekocht met voedselbonnen en punk.



Janek, de zoon van een marinier, speelt samen met zijn broer en twee vrienden in een punkbandje dat het ooit hoopt te maken. Tegelijkertijd loopt hij achter Basia, dochter van een Solidarnosc-lid. En dat botst. Of bonkt, of drumt, of levert verzet op. De omschrijving hangt een beetje af van welke subplot je voorkeur draagt.



Wat zo leuk is aan coming of age-drama's is dat iedereen zich op een of andere manier wel kan identificeren met de jeugdige in kwestie. Janek is een gevoelige jongen, hij houdt van muziek, houdt van meisjes, tegelijkertijd is er wat homo-erotiek en is er wat verzet. Tegen de oudere generatie, tegen het establishment en tegen het bewind.



Dat verzet wordt mooi gevat in de nonsens teksten van de punkband die een stem geeft aan de nood voor verandering vlak voordat het Gordijn viel. Want uiteraard kun je deze film niet buiten zijn politieke context zien. Walesa was en is een fenomeen en dat zelfs ver buiten Polen. Die context zorgt voor een latente spanning in de film die culmineert in een politiek getint optreden - want ook daar draait punk om.



Het spanningsveld van politieke en sociale verandering draagt ook bij tot de seksuele spanning die opgebouwd en verlicht wordt. Dat resulteert in één scène in pseudo-porno, in een andere in wel heel veel naaktheid. Maar ook dat is herkenbaar en begrijpelijk. En het doet je met plezier terugdenken aan die jeugdige zomers vol spanning.



Visueel primeert pastel, met een stevige streep rood erin. Dit zie je niet enkel maar vooral in Janeks armband die tegelijkertijd het socialisme van de Russische overheerser en de nieuwe interpretatie van links denken belichaamt. De aanwezigheid van de beperkte - rode - kleuraccenten visualiseert de politiek-historische achtergrond en doet je beseffen dat het volwassen worden in Janeks context toch een andere betekenis heeft dan die wij er in het vrije, vredige Westen aan geven.



Historisch relevant, mooi opgebouwd en uitermate charmant. Aangename verrassing uit de hedendaagse Poolse cinema, die de laatste paar jaren aan een remonte bezig is.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien