Five Cities

Five Cities handelt niet over vijf steden zoals de titel suggereert maar over vijf inwoners van Istanbul. Hun levens zijn allerminst rooskleurig. Het is een donker en pessimistisch scenario waar men neerslachtig van zou worden. Een Turkse stem zingt als leidraad van de zwarte thematiek: ‘Ik zit in de val, een adder verspert me de weg’.

Aydin (Tansu Biçer) is de meest troosteloze figuur. Hij verhuisde van het platteland naar Istanbul om als politieagent de kost te verdienen. Buiten de werkuren doodt hij de tijd in zijn schamele flat of volgt hij een verkoopster uit een snoepwinkel, wier aandacht hij alleen op een negatieve wijze weet te trekken. Hiervoor won hij op het 29ste Internationaal Filmfestival van Istanbul de prijs van beste acteur.

Het onheil dat de hoofdpersonages overkomt, is in het scenario en door de montage heel vakkundig met elkaar verweven. Geleidelijk aan wordt het duidelijk waarom de filmtitel naar vijf steden verwijst. Deze vijf mensen zijn eenzaam in de grootstad als gevolg van de rauwe realiteit. Een bomaanslag, een fysieke beperking, een moord op het geweten, een mislukking of een terminale ziekte hangen hen als een zwaard van Damocles boven het hoofd. Het lijkt ook of die realiteit hen ongevoelig en zelfs wreed maakt voor hun medemens. Aydin, Sevket, Oman, Tevfik en Dilek leven elk in hun eigen cocon van wanhoop. Treinen doorkruisen het verhaal als een rode draad op weg naar het einde.

Onur Ünlü is een veelbelovende Turkse cineast. Dat zie je aan de wijze waarop hij de camera en de acteurs in een artistieke richting dirigeert en traditie verweeft met een sociale problematiek en geweld. Origineel is de toevoeging van een personage dat als kat door het leven gaat. De kat kijkt aan de zijlijn toe en symboliseert de wreedheid van het bestaan.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de