Antiviral

Genre: Horror | Duur: 1u48 | Release: 1 Januari 2013 | Land: Canada | Regie: Brandon Cronenberg | Cast: Caleb Landry Jones, Sarah Gadon, Douglas Smith, Malcolm McDowell, Joe Pingue, Wendy Crewson, James Cade

Eind jaren zeventig en in de jaren tachtig maakte David Cronenberg naam en faam met zogenaamde bodyhorror films als Rabid, The Fly en Videodrome. Nu vader Cronenberg definitief een andere weg lijkt te hebben ingeslagen, neemt zoon Brandon de fakkel over met Antiviral. Hierin biedt hij ons een verontrustende blik op de fixatie van mensen voor beroemdheden.

In de nabije toekomst blijkt de obsessie met beroemdheden steeds ongezondere proporties aan te nemen. Dit gaat zelfs zo ver dat mensen zich in speciale klinieken gewillig laten infecteren met ziektes van hun idolen. Syd March werkt voor zo’n kliniek, maar heeft een handige bijverdienste gevonden met het smokkelen van ziektes door ze te injecteren in zijn eigen lichaam. Wanneer hij een nieuw virus van het model Hanna Geist injecteert, sterft zij enkele dagen later. Terwijl zijn lichaam aftakelt, gaat Syd wanhopig op zoek naar de ware toedracht achter haar dood in de hoop zichzelf te redden.

Deze aftakelende Syd wordt uitstekend vertolkt door opkomend talent Caleb Landry Jones, die tot voor kort enkele kleine rollen speelde in films als X-Man: First Class en The Last Exorcism. Met Antiviral bewijst hij alvast dat hij heel wat meer in zijn mars heeft. Dankzij zijn bleke en fragiele voorkomen straalt hij de ongemakkelijkheid en ziekelijkheid zelve uit. Zijn personage is echter slechts het tipje van de ijsberg, want de ideeën die Cronenberg junior aanreikt via zijn amorele personages en de gecreëerde wereld, zorgen voor een bijzonder ongemakkelijk gevoel bij de kijker en roepen enkele prangende vragen op.

Misvormingen, wegkwijnende lichamen, bloeduitstortingen, lichamelijke mutilatie, de versmelting tussen vlees en technologie,... Alles komt eraan te pas en de hand van de grootmeester is steeds voelbaar doorheen de film. Zo krijgen we kort na de injectie van Hanna’s virus zelf een koortsdroom te zien waarbij Brandon een eerbetoon lijkt te brengen aan de bodyhorror van zijn vader.

Toch weet de jonge regisseur zijn eigen stempel te drukken en levert hij een bijzonder stijlvol debuut af. De koude en klinische sfeer van de film gaat hand in hand met een meedogenloos traag tempo en een sobere cinematografie, waarbij wit en zwart als kleuren domineren. Antiviral is een echte slow-burner die net als Syds ziekte trefzeker onder je huid kruipt. De film bereikt zijn hoogtepunt in een grandioze finale waar papa Cronenberg alleen maar jaloers op kan zijn. We besluiten dan ook met een hierbij meer dan passend citaat: “Long live the new flesh!”