Man of Steel

In het kielzog van Christopher Nolans grauwe, ideologisch (relatief) complexe Dark Knight-trilogie volgt nog een bloedserieuze aanpak van een iconische superheld, Superman in dit geval. Aan het regiestuur zit de meester van subtiliteit zelve, Zack Snyder, die hoofdzakelijk visuele imposante maar scenarieel fletse spektakels als 300 en Sucker Punch op zijn cv heeft staan. Man of Steel brengt daar alvast geen verandering in: zijn tweede superheldenfilm (na Watchmen) is een excessief CGI-tafereel overvol van emotioneel lege actie dat aan een infantiel en onzinnig script ten onder gaat.

In Man of Steel worstelt Clark Kent A.K.A. Superman met zijn identiteit en zijn plaats in deze voor hem vreemde wereld. Nadat hij een oud Kryptoniaans schip op de Canadese Arctische Eilanden ontdekt en activeert, verschijnt de villeine Generaal Zod – eveneens een ex-bewoner van Supermans vernietigde thuisplaneet – op Aarde. Hij tracht onze wereldbol te hervormen tot een voor zijn ras geschikte habitat, zelfs als hij daarvoor de hele mensheid hoeft uit te roeien. Slechts Superman kan Zods snode plan dwarsbomen.

Wat Snyder niet lijkt te beseffen is dat visuele effecten in functie moeten staan van het verhaal en niet omgekeerd. Man of Steel begint en eindigt in met een eindeloze showreel van visueel geweld, met slechts tussenin de actie enkele lamlendige pogingen om het publiek emotioneel bij het verhaal te betrekken. Van Clark Kent tot Lois tot General Zod: elk personage is zo pover ontwikkeld dat het niveau van engagement quasi onbestaand is.

'Man of Steel' lijkt niet te beseffen dat visuele effecten in functie moeten staan van een verhaal, en niet omgekeerd.

Hoewel Henry Cavill, wie onze held vertolkt, qua uiterlijk perfect is voor de rol, helpt met zijn houterige prestatie het voornoemd probleem niet vooruit. Toegegeven, het materiaal waarmee hij moet werken bezorgt hem weinig kansen om iets interessant uit te voeren, maar in de meerderheid van scènes lijkt hij zich meer te bekommeren om zijn uiterlijk dan om effectief acteerwerk. Kevin Costner daarentegen bekoort wel als Pa Kent en terwijl Generaal Zod verre van een merkwaardig personage is, maakt de casting van Michael Shannon het geheel ook iets draaglijker.

Wat elke scène echter verergert is de – zucht – onbegrijpelijke keuze om de camera constant te bewegen, zelfs tijdens bedaarde momenten die niet meer dan een dialoog tussen twee personages uitbeelden. De onophoudelijke ‘shaky cam’ verschaft Man of Steel – of gelijk welke film – geen enkele stilistische meerwaarde, en doet als gewoonlijk niet meer dan irriteren.

Man of Steel is dus nog maar eens zwak geplot superheldenvertier, dat echter ambities heeft veel meer te zijn dan dat. De doodserieuze aanpak doet nochtans niets meer dan het potsierlijke inherent aan het genre extra in de verf zetten. Te pretentieus om plezier te hebben en dus niet aan kinderen besteed, te simplistisch om iemand ouder dan zestien te amuseren.

Vik Verplanken Helemaal (niet) akkoord? Lees de