Anacondas - The Hunt for the Blood Orchid

Een researchteam bestaande uit mensen die nog nooit een boom, laat staan een AS Adventure van dichtbij hebben gezien, gaat in Borneo op zoek naar de bloedorchidee. Die bloem zou de mensheid de eeuwige jeugd bezorgen, en de researchers voldoende cash voor een Fiat Punto. Maar zo simpel is dat natuurlijk niet, daar in het oerwoud. Het is regenseizoen, en dan wil niet iedereen de boottocht naar de bloemen wagen. Een stoere Amerikaan met een verleden en een wrakkige boot is de enige optie. "Everybody gets eaten out here, this is the jungle", stamelt voornoemde profetisch na een kwartiertje. Een deel van de bemanning gaat eraan, dat mag duidelijk zijn.

Het eerste halfuur creëert regisseur Little (Free Willy 2) een soortement dreigende sfeer. Het is bang wachten op de komst van de Anaconda. Het aapje van de kapitein krijst in doodsangst, en krijsende aapjes zijn scary, dat weet iedereen. Met de sfeer zit het dus wel snor. Maar dan komt de Anaconda: een soort van oliepijpleiding, maar dan beweeglijker en digitaler. En weg is de snor. En gebeurt dat telkens opnieuw. Die onheilspellende sfeer en dan die lachwekkende serpenten. Het is een beetje zoals met penissen: grootte boezemt ontzag en angst in, maar vanaf een bepaald formaat wordt het onnozel. De Anaconda is kortom geen voltreffer.

Het verhaal heeft weinig om het lijf, en dat is ook helemaal geen probleem. De duffe dialogen zijn dat wel. We krijgen een afwisseling tussen zinnetjes die het verhaal vooruit helpen (Gaan we naar daar? Ja, want. Nee, want. Oei, want.) en grappig of stoer bedoelde oneliners. Die laatste worden beurtelings gedeclameerd door een van de typetjes die de boot bevolken. Er is de zwarte whizz-kid met scheve pet uit het getto, er is de arrogante zwarte die de hele tweede helft van de film in witte lingerie paradeert en afkortingen in haar mobiele telefoon brult in een poging op een zakenvrouw te lijken, er is de ex-special-forces-stoerling-die-er-genoeg-van-had-en-verre-oorden-opzocht, enzovoort. Spijtig genoeg zijn de grappige oneliners ver zoek. De zeldzame keren dat er daadwerkelijk sprake is van een zweem van humor helpen de acteurs die naar de verdoemenis. Het acteerwerk is bedroevend en daarom ook bijzonder leuk. Het meest hilarisch is de kapitein gespeeld door ene Johnny Mesner, een soort van Vin-Dieselige Guy Pearce: meer fitness, minder talent en om een onduidelijke reden permanent luid fluisterend.

Anacondas: The Hunt for the Blood Orchid is een dwaze horrorkomedie. Horror zonder huiveren, humor zonder lachen, clichés volgen elkaar in sneltempo op. Maar wel amusant. Als videomateriaal.

Benjamin De Cleen Helemaal (niet) akkoord? Lees de