Julieta

Dat Pedro Almodóvar na die groteske valse noot in zijn indrukwekkende cv terugkeert naar de vrouwendrama’s die hem groot gemaakt hebben, lijkt ons geen slechte zet. Julieta, een teder melodrama met de occasionele allure van een noodlotsthriller, is het resultaat van beheerst en stijlvol filmmaken, maar de drie kortverhalen van Nobelprijswinnares Alice Munro waaruit de plot samengesteld is, bevatten onvoldoende wezenlijke momenten.

In Julieta vertelt het titelpersonage hoe haar leven in grote lijnen verliep. Vooral de verscheurde band met haar dochter heeft bepaald wat voor vrouw ze is, maar het noodlot trof haar meer dan eens. In deze bespiegeling over de rollen die een vrouw in haar leven invult, blijken de protagonisten vaak substituten te zijn. Waar een vrouw een taak of rol vervult, wordt die vervolgens, al dan niet ongewild, overgenomen door een andere. De daaropvolgende stiltes zinderen uit nood aan troost.

Moeder, dochter, partner, vriendin, minnares, steun en toeverlaat en zelfs huishoudster: Almodóvar’s vrouwbeeld doet aangenaam vertrouwd aan, maar existentiëler wordt het echter niet. Julieta vindt heel moeilijk een essentie en blijft bij gebrek aan voelbare emoties altijd ergens steken in een verguld soapniveau. Almodóvar zet als gewoonlijk een minder voor de hand liggende vertelconstructie op poten, maar in dit geval levert dat een wat geforceerd want onnodig switchen tussen heden en verleden op waarbij personages met dramatisch potentieel onbenut blijven. Wordt er doorgaans niet met veel meer misbaar getreurd in de wereld van Almodóvar? De cast levert niettemin uitstekend werk, maar de gebruikelijke humor werd hier duidelijk ingewisseld voor ingetogenheid.

Julieta vindt heel moeilijk een essentie en blijft bij gebrek aan voelbare emoties altijd ergens steken in een verguld soapniveau.

Filmisch leeft Almodóvar zich uit, maar het is wat bizar dat deze tragisch opgevatte film vooral stijlkenmerken van de thriller noir bevat – een genre waarin de cineast ook groots weet te zijn. Met meer dan één visuele of inhoudelijke verwijzing naar Hitchcock en aanverwanten en een zinderende score van Alberto Iglesias, lijkt Julieta aan te willen sluiten bij de neo-noir van o.a. Los Abrazos Rotos en La piel que habito. We treffen ook een letterlijke rode draad aan - Almodóvar speelt zo graag met kleursymboliek – in vaak overdacht gecomponeerde, kunstzinnige beelden. Het production design is als gewoonlijk van hoog niveau.

De visuele allure van Julieta is al bij al echter vrij bescheiden tegenover wat we van de man gewend zijn en vindt amper aansluiting met de makke, climaxloze plot. Dat zou er wel eens kunnen voor zorgen dat u Julieta na een aangename zit ook weer snel vergeten bent.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de