Legally Blonde 2

Zinderende zomerhitte en een bijhorend graatmager bioscoopaanbod kunnen verveelde stumpers al eens tot wanhoopsdaden drijven: een hongerstaking houden, bosbrandjes ontketenen in warme oorden of naar de nieuwe Legally Blonde gaan kijken... Wij hadden nog de uitvlucht dat deze film van een K.U.T-recensie moest worden voorzien; u rest na het lezen van deze recensie werkelijk geen enkel excuus meer om achteraf uw geweten mee te sussen. Want waar de eerste Legally Blonde naar verluidt nog enigszins genietbaar was, is nummer twee enkel nog een bijzonder pijnlijke confrontatie met de op-en-top industriële tienerkomedies die je in de ondermaatse vakantieperiode voorgeschoteld krijgt.

Maar laten we beginnen met datgene waar men zich nog enige moeite voor getroost heeft: een nieuw uitgangspunt. Legally blonde hoofdpersonage Elle Woods wil voor haar droomhuwelijk de moeder van haar chihuahua-schoothondje Bruiser uitnodigen, maar mama-hond blijkt echter als proefdier te zijn ingelijfd bij een cosmeticabedrijf. Eentje dat belangen deelt met Elle's advocatenkantoor nog wel... Op veel begrip hoeft Elle bij haar werkgever dus niet te rekenen. Als het via de rechterlijke macht niet lukt, dan maar via de wetgevende, zo besluit onze blondharige verlichting tijdens het aanpassen van enkele trouwjurken, en ze trekt naar Washington met slechts één doel voor ogen: dierenproeven buiten de wet laten stellen.

Tot daar het min of meer geïnspireerde stuk. Vanaf dan wordt dit 'product' echter routineus afgehandeld en dat doorzie je - ergerlijk genoeg - meteen. De plot bestaat uit niets meer dan een paar ongeloofwaardige wendingen om een oerklassieke spanningsopbouw van enkele bewegingen te bewerkstelligen. Erger is nog dat er in de loop van het verhaal - helemaal volgens de Hollywood-formule - een vette Amerikaanse zedenles wordt opgestoken door de personages. Van de toeschouwers wordt blijkbaar hetzelfde verwacht; je zou denken dat enkel professionele legkippen het zomaar slikken, maar toch wordt deze moraal door de makers niet één keertje genuanceerd.

Met het komisch gehalte is het niet veel beter gesteld. De exuberante design- en modeobsessies van miss Woods en haar roze kransje kunnen af en toe nog wel boeien, maar als voornaamste bestaandsreden voor een komische reeks vermoeden we dat die grap al na de eerste film wat opgebruikt was. Voor het overige kan er sporadisch nog wel een glimlach vanaf, maar dat wordt ruimschoots tenietgedaan door talrijke debiliteiten als domme dansjes en stompzinnige personages. Net als bijna alles aan deze film is de humor zo ongelooflijk ver verwijderd van iets als charme dat het geheel voor ons nagenoeg onverteerbaar wordt.

Bruno De Fraine Helemaal (niet) akkoord? Lees de