Love, Simon

De verhaalelementen waarmee regisseur en scenarist Greg Berlanti in deze tienerkomedie aan de slag gaat, zijn op zich verre van fris of origineel te noemen. Love, Simon volgt een gekend narratief vol clichématige figuren en voorspelbare dramatiek, maar deze romantische prent bevat één weerhaakje dat de film een prettige draai geeft: hoofdpersonage Simon valt op jongens.

Deze tiener heeft alles mee, maar hij vindt de tijd nog niet rijp om zijn omgeving mee te delen dat hij homo is. Een mailincident brengt hem echter in nauwe schoentjes en al snel belandt Simon in een kluwen van soapy toestanden waarbij hij heen en weer geslingerd wordt tussen wanhoop en verliefdheid, maar het risico loopt zijn vrienden kwijt te raken.

Het op zijn kop zetten van een bij uitstek op heteronormatieve leest geschoeid genre - de highschoolfilm –, blijkt niet zozeer een strategie om dwars te willen liggen. De makers hanteren precies dezelfde sentimentele formule als bij veel ietwat cleane en makkelijke puberprenten en kopiëren dus wellicht zonder ironie de toon en stijl van genregenoten. Het lijkt niet meteen de bedoeling de kijker te laten reflecteren op stereotype (hetero)romances in mainstreamfilms. Afgaande op de referenties die de cineast kan voorleggen, durven we creatief gezien ook niet veel meer verwachten.

Maar desondanks, petje af. Door de jongensliefde centraal te stellen binnen een afgeborsteld Hollywoodproduct, wordt dit gegeven immers net genormaliseerd. Je zou kunnen stellen dat het hapklaar maken van een coming-out-drama iets goedkoop en oppervlakkig heeft waarbij de tragiek die met het outen kan gepaard gaan, wordt geminimaliseerd, maar Love, Simon doet eigenlijk net het omgekeerde: de outing van Simon is geen ander, heftiger of tragischer issue dan om het even welke andere tienerverzuchting uit gelijkaardige films.

Onder de hoogglanslak van Amerikaanse stereotypen zit een innemend en puur tienerdrama

Maar misschien moeten we dat maar allemaal niet te veel analyseren en gewoon concluderen dat Love, Simon vooral een sympathiek en warm filmpje is, dat zonder de (relatieve) diepgang van pakweg The Perks of Being a Wallflower er in slaagt de kopzorgen van een niet geoute protagonist voelbaar te maken. Onder die hoogglanslak van Amerikaanse perfectie zit een welgemeend, bij momenten puur en innemend romantisch tienerdrama voor een groot publiek, met overwegend flauwe humor, keurige songs en onopmerkelijke verwijzingen naar seks. De jonge nevenpersonages zijn voornamelijk flets en missen echt wel charisma – al zijn de ouders vermakelijk – maar hoofdacteur Nick Robinson – die we in 2015 al in de gaten hielden - is ontwapenend genoeg om de film op zijn eentje naar een heel genietbaar niveau te tillen.

Nu dit er door is, kan de eerste superheldenfilm met een gay hoofdpersonage toch niet langer op zich laten wachten?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de