Mysterious Skin

Genre: Araki | Duur: 1u39 | Release: 27 April 2005 | Land: VS | Regie: Gregg Araki | Cast: Joseph Gordon Levitt, Elisabeth Shue, Brady Corbet, Michelle Trachtenberg

Twee pubers in Huntington, Kansas, speelden op hun achtste in hetzelfde Little League team. Ondertussen zestien, kennen ze elkaar niet meer. Brain heeft gaten in zijn geheugen. Hij weet enkel dat zijn plotse bloedneuzen toen voor het eerst voorkwamen en vermoedt dat hij is ontvoerd door aliens. Neil echter weet nog heel goed hoe intiem hij de baseballcoach leerde kennen. Om die seksspelletjes had hij geen Child Focus vandoen: hij genoot er met volle teugen van en denkt er met veel plezier aan terug terwijl hij zich tegen betaling door mannen laat pijpen of neuken.



Aagh, een nieuwe Araki! Sinds Nowhere en The Doom Generation verwachten we dan postmoderne hutsepotten vol oversekste soapsterren, over-the-top geweld, homo-erotiek, stevig gesuikerde romantiek... en aliens.

Die krijgen we dan ook in Mysterious Skin, but not as we know it. Terwijl de thema's, de beelden noch de voice overs erg makkelijk verteerbaar zijn, bevind je je een groot deel van de prent in een kabbelende, bijna mainstream Hollywoodfilm -maar dat zorgt er net voor dat andere scènes er dubbel dik inhakken.



Joseph Gordon Levitt, de information officer uit tv-comedy Third Rock >From the Sun, zet als de devil may care Neil een bijzonder felle bek op. Elisabeth Shue (Leaving Las Vegas) speelt zijn trashy moeder, al even mannenziek als haar zoon. Die cocky personages vormen een gigantisch contrast met de believers: suffende Brian en mankende boerendochter Avalyn lijken recht uit een Todd Solondz-film (Happiness of Storytelling) geplukt. Maar zo cynisch als Solondz wordt Araki nooit, omdat hij er met zo'n mix wél in slaagt momenten van verbluffing op te roepen -zoals wat Vermeers 'meisje met de parel' vanop de muur van een trendy New Yorks appartement moet gadeslaan. De ontroering hakt er al even stevig in als de gewelddadige ontmoetingen die Neil in New York heeft -het hoertje is not in Kansas anymore.



En kan die Araki een stukje filmen, zeg! Tegen dat de personages tegen het eind op typische wijze de sterrenhemel inkijken, hebben zij heel wat meegemaakt, en zit jij met een pak beelden die je niet snel kwijtraakt -en zo hoort het.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien