Rango

De laatste jaren heeft Pixar zich in het genre van de animatiefilm tot primus van de klas opgeworpen. Met parels als Ratatouille, Wall-E en de Toy Story-reeks hebben ze de lat erg hoog gelegd. Af en toe komt er een animatiefilm uit een ander kamp, die Pixar serieuze concurrentie bezorgt. Rango is zo’n film.

Rango is een huiskameleon die na een ongeluk in de wildernis van de woestijn terecht komt. In zijn veilige terrarium speelde hij altijd de held in zijn eigen verhalen, maar nu moet hij opeens een échte held zijn. Als kameleon heeft hij het moeilijk om zich aan te passen aan zijn omgeving, hij wil er altijd bovenuit steken. Ook in dit verhaal wil hij de held zijn, al vraagt hij zich meermaals af: "Who am I?"

In de openingsscène duiken er al meteen enkele verwijzingen naar Fear and Loathing in Las Vegas op: het beeld van Rango in zijn hawaiihemd doet wel erg denken aan de cover van die film. Iets minder subtiel belandt Rango tegen de voorruit van de auto van Hunter S. Thompson. Rango blijkt al snel minstens even krankzinnig als Fear and Loathing. Met de vette knipoog naar hoofdrolspeler Johnny Depp bent u ook meteen gewaarschuwd dat dit een gelaagde film is. Er zitten nog meer referenties naar andere films in Rango, en dan vooral naar westerns. Elk ingrediënt van de klassieke western is aanwezig: van het duel op klokslag twaalf tot de vijandige saloon. Zelfs Clint Eastwood maakt zijn opwachting. De film geeft er wel telkens een leuke en eigenzinnige twist aan.

Het script is dan ook erg intelligent: het bevat leuke en absurde dialogen, maffe en kleurrijke personages, en het verhaal is zo fantasierijk dat je er de hand van kinderen in vermoedt. Tenzij de schrijvers zelf het voorbeeld van Hunter S. Thompson volgden en zekere hallucinante middelen hun werk lieten doen. De humor, die werkt op diverse niveaus, is dan ook simpelweg fantastisch. Geen enkele keer wordt er naar gemakkelijke grollen gegrepen. Op een gegeven moment wordt Rango belaagd door mollen met machinegeweren, die vanuit de lucht aanvallen op de rug van een vleermuis. Die scène wordt muzikaal begeleid door het epische ‘Ride of the Valkyries’, weliswaar in een countryversie. En zo zijn er wel meer slimme verwijzingen en aburditeiten. Zoals elke zichzelf respecterende animatiefilm bevat Rango uiteraard een stevige moraal, maar de omkaderende humor en onnozelheid maken dat die zeer verteerbaar wordt.

Ook op visueel gebied steekt Rango Pixar naar de kroon. We zijn ondertussen al een en ander gewend op animatiegebied, maar Rango is werkelijk verbluffend. De kleuren en het oog voor detail zijn ongezien. Bovendien is de film enkel te zien in 2-D, wat eigenlijk alleen maar toegejuicht kan worden. Rango is letterlijk het mooiste bewijs dat je nog van je sokken kan worden geblazen zonder een idioot brilletje op je neus.

Rango heeft dus alles wat een animatiefilm moet hebben, en nog veel meer. Het is een ode aan de filmgeschiedenis, respectvol verzoend met de technologie van de toekomst. Deze prent hoort thuis in het lijstje van animatieparels, al zal het dan wel de vreemde eend in de bijt zijn. Dit is betoverende cinema, een must voor iedereen.

Tim Vanhoorneweder Helemaal (niet) akkoord? Lees de