Still Alice

Julianne Moore was al een tijdje aan een Oscar toe en heeft zich uiteindelijk moeten verlagen tot een middelmatige ziekte-van-de-week-film om de aandacht van de conservatie oscarkiezers te krijgen. In Still Alice zet ze niettemin een uitmuntende vertolking neer als een vrouw die de diagnose van vroeg-dementie krijgt en langzaam verdwaalt in haar eigen leven.

Alice heeft een mooie carrière, een leuk gezin en een stabiel leven. Mogelijk worden we verondersteld ons meer met een gepriviligeerd personage te kunnen identificeren dan wanneer de protagonist een alleenstaande landbouwer of een Mexicaanse poetshulp zou zijn. Daardoor is de vaststelling van alzheimer al snel ook het enige probleem van Alice en weet de film ook echt nergens anders over te gaan. Niet dat de impact van zo'n diagnose niet genoeg dramatiek oplevert natuurlijk, maar Still Alice had gerust wat meer om het lijf mogen hebben. Zo blijven de nevenpersonages puur functioneel, al blijkt de echtgenoot van Alice gelukkig lang niet zo bereid tot offers als aanvankelijk aangenomen. Alec Baldwin cast je nu niet direct om een pure altruïst te spelen.

Net zoals je dat in de soap Thuis ook wel vaak ziet wordt alzheimer als maatschappelijk relevant thema nogal ongeïnspireerd en stapsgewijs uitgewerkt, waarbij authentieke maar vooral praktische aspecten van de situatie vrij prozaïsch worden opgevoerd, alsof ze afgevinkt worden. Dat een alzheimerpatiënt niet meer weet hoe schoenveters te knopen of niet het vertrouwen krijgt een baby vast te houden, is waarschijnlijk en geloofwaardig, maar hoeft daarom niet per se ook eigen te zijn aan Alice.

De al te rechtlijnige, weinig poëtische plot is de zwakte van dit drama.

De al te rechtlijnige, weinig poëtische plot is dus de zwakte van dit drama, hoewel een potentieel sensationele afloop van de film wordt afgewend ten dienste van een sober en krachtig slot. Intussen hebben we Alice voor onze ogen zien uit elkaar vallen. Wanneer ze naar een eerder opgenomen instructie van zichzelf kijkt en we het enorme verschil zien tussen de twee versies van Alice, stel je vast dat Julianne Moore die evolutie prachtig gevat heeft, haar soms storende hysterie achterwege heeft gelaten en met veel gevoel voor subtiliteit een personage opvoert wiens lot ons aangrijpt. Dat je dan wat wezenloos naar de aftiteling blijft staren, je realiserend dat we echt voluit moeten leven, toont uiteindelijk wel de effectiviteit van deze film aan.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de