Warfare

Oorlogsfilms vertellen in principe altijd hetzelfde, universele verhaal, hoewel telkens in een specifieke context. Warfare doet dit heel bewust ook en verrast ons dus niet met zijn plot, maar brengt dit heel persoonlijke relaas als een zeer geloofwaardige herinnering.

Naast Garland stond immers Ray Mendoza op de set, op wiens beleving deze film gebaseerd is. Met Warfare wil het duo eer brengen aan de mannen die we in deze intense prent in een hachelijke situatie zien belanden. Het is dan ook hun samenhorigheid en professionaliteit die indruk maakt.

De film vangt aan in rust. Er ontwikkelt zich een bijna procedureel narratief dat de personages van elkaar laat onderscheiden maar ons ook even alert houdt als de protagonisten: bij de operatie die we hen zien uitvoeren kan elk moment om het even wat gebeuren. Eens de actie losbarst, zien we trauma bijna letterlijk vorm krijgen op het scherm. Bloed, ingewanden, explosies, kogelinslagen, losgerukte ledematen, vormen de onderdelen van een nachtmerrie die de jonge militairen voor altijd zal tekenen.

Bloed, ingewanden, explosies, kogelinslagen en losgerukte ledematen geven een nachtmerrie vorm

De regisseurs zoomen dus vaak in op de uitdrukkingen van shock, paniek, pijn en radeloosheid op de gezichten van de jonge mannen. Tegelijk raast de camera doorheen de salvo's alsof hij ook een personage representeert. Dat maakt Warfare beklemmend maar ook indringend en zeer realistisch.

Tijdens de productie werd ingezet op broederschap tussen de acteurs. Zeer waarschijnlijk moeten we binnen tien jaar vaststellen dat dit een sterrencast is zonder dat we dat toen al wisten.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de