Wilbur Wants to Kill Himself

De armoede en werkloosheid in Schotland in het post-Tatcher tijdperk heeft al menig filmmaker geïnspireerd (My name is Joe, Brassed Off, The Full Monty). Zo ook de Deense cineaste Lone Scherfig die eerder al wist te boeien met het uiterst geslaagde Italian for Beginners en nu met 'Wilbur' een zoveelste film brengt die zich afspeelt in Glasgow.

Harbour en Wilbur runnen een klein boekenwinkeltje, de enige erfenis van hun pas overleden vader, en moeten knokken om rond te komen. De twee broers zijn echter elkanders tegenpolen. Terwijl de een een onverbeten optimist is, onderneemt de ander -ondanks het (ironische) feit dat de vrouwen bij bosjes voor hem vallen- verscheidene zelfmoordpogingen, die telkens mislukken. Wanneer de oudere Harbour een relatie aangaat met Alice en deze schoonmaakster en haar dochter in huis neemt, lijkt dit een positief effect op de suïcidale Wilbur te hebben.

Het concept mag dan al gekend zijn, Scherfig slaagt erin de herkauwde formule enigszins op een frisse manier in te kleuren door voldoende nieuwe elementen aan te reiken. In de eerste plaats, haar visuele stijl, waarmee ze bewijst

dat ze ook films kan maken die niet steunen op het dogma-principe. Dat geeft haar extra middelen, waar ze gretig gebruik van maakt. Ze durft al eens te experimenteren wat bij tijd resulteert in originele, vindingrijke composities. Ronduit indrukwekkend hoe ze soms het moment in één shot weet te vangen en het beeld voor zich kan laten spreken. Op de koop toe baden de beelden in een passend flets en somber kleurenpalet.

Het is dus niet zozeer het (voorspelbare) verhaal dat tot de verbeelding spreekt. Naast de regie zijn het vooral de voortreffelijke acteurs waar deze film op drijft: Jamie Sives belichaamt perfect de neerslachtige vrouwenmagneet en is, met tegelijk dat trieste en aantrekkelijke in zich, ideaal gecast als Wilbur. Shirley Henderson (Trainspotting, Intermission, Villa des Roses) mag laten zien dat ze veel meer is dan een actrice die enkel schittert in bijrollen. Daar komt dan nog eens de muziek bij, gecomponeerd

door Joachim Holbek ('Breaking the Waves' en 'Nightwatch'), die vooral op strijkers leunt en de juiste snaar weet te bespelen.

Sober, rauw, zelfs hard maar aan de andere kant ook oprecht, hoopvol en bij momenten uiterst grappig ("Horst!"). De Deense mixt alles tot een afwisselend geheel en vindt de ideale balans tussen drama en de vaak bijtende, zwart(gallig)e humor. Zo komt de nadruk veeleer op de personages dan op hun situaties te liggen. Toch vervalt deze prent op geen enkel moment in meelijwekkend zelfbeklag of sentimentele stroperigheid. Bovendien zijn de regie en acteerprestaties uitstekend. De prent is ontroerend in al zijn eenvoud. Wij kijken alvast reikhalzend uit naar Scherfigs volgende.

Rob Molenbruch Helemaal (niet) akkoord? Lees de