J'aurais voulu être un danseur

Zo?n tien jaar geleden maakte Belgisch regisseur Alain Berliner letterlijk en figuurlijk een droomdebuut: zijn wild enthousiast onthaalde, vederlichte Ma Vie en Rose kreeg een Golden Globe als beste buitenlandse film. In de plaats van een nominatie bij de Oscars volgde echter nagenoeg een Razzie Award. Terecht, want Berliners ambitieuze Amerikaanse stinker Passion of Mind had effectief een rampzalig ongeloofwaardige Demi Moore in de hoofdrol.

Quo vadis met de carrière van de teergevoelige Waal? Af te meten aan de cast van J?aurais voulu être un danseur geloven nog behoorlijk wat mensen in ?s mans kunnen. Balibar en Elbaz zijn populair bij het Franstalige publiek, onze landgenote Cécile de France en vooral oudgediende Jean-Pierre Cassel worden beschouwd als halve goden.

Cassel, vader van Vincent en dus schoonvader van Monica Belluci, stierf aan kanker in april 2007. Het is dan ook frappant om de acteur uit ondermeer Harry Kümels Malpertuis, Buñuels La Charme Discret de la Bourgeoisie en Chabrols La Cérémonie hier over het scherm te zien tapdansen alsof hij het eeuwige leven heeft. Met een coole zwarte zonnebril onder de witte, gemillimeterde haren speelt hij in het laatste deel van deze comédie musicale een Brusselse nachtclubeigenaar die ooit de spotlights opzocht onder de naam Gene Broadway.

Maar voor we de man zo te zien krijgen, vloeit er nog heel wat water door de zee. Beter, zweeft er heel wat loyauté inconsciente door de lucht. Doorheen de tijdperken die je in dit bijzonder luchtig filmpje doorkruist (van de jaren veertig, zeventig en negentig tot zelfs 2030) geven afwezige vaders hun achtergebleven zonen namelijk onbewust hun eigen fascinaties door. In dit geval: even funky kunnen shaken als Gene Kelly in Singin? in the Rain.

Zo zien we in sneltreinvaart hoe François, 23, een apotheek probeert te overvallen, verliefd wordt op de dochter des huizes, trouwt, kinderen krijgt en uiteindelijk wordt ontslagen ten gevolge van zijn Gene Kelly-fascinatie. Hij gaat zogezegd op zoek naar werk maar volgt eigenlijk des cours de claquettes. Vrouwlief (de France) kan dat getapdans maar matig appreciëren waardoor François met de noorderzon verdwijnt. Zijn danscarrière leidt hem naar decors binnen Brussel, zoals pleinen rond het Noordstation en Fontainas aan de Kolenmarkt.

Tussen het dansen door, op een soundtrack die laveert tussen ellendige Franse pop en leuke covers van She drives me crazy of Pump up the Jam, komt François vanalles te weten over het gelijkaardige lot van zijn vader en grootvader. Maar wellicht klinkt zo?n samenvatting veel zwaarder dan de film uiteindelijk aanvoelt. Want erg diep qua karakterontwikkeling gaat het allemaal niet.

En daar zie je weer eens het verschil met een matige Amerikaanse film. Terwijl Elbaz op een vroege casting natuurlijk wel slechter danst dan zijn tegenstanders, krijg je hier nooit danig voorspelbare grappen en absurd slechte dansprestaties te zien als in pakweg het Richard Gere/J-Lo vehikel Shall We Dance. Meer nog, door de sterke acteurs gaan we zelfs zonder uitgewerkte karakters een heel stuk mee in hun toch behoorlijk ridicule verhaal, al was het maar om de joie de vivre die Elbaz en Cassel bij het dansen uitstralen. Als we dan toch een muzikale komedie moeten uitzitten, dan ruilen we het pompeuze Dreamgirls even graag in voor deze kleinschalige niemendal die eerder op de fysieke présence van zijn protagonisten dan op een melodramatische soundtrack inzoomt.

Dit gezegd zijnde hebben we het wel weer gehad met al dat zingen en dansen op ons filmscherm. Misschien op een buiige zondag toch maar eens Singin? in the Rain in de DVD speler ploffen. Al kijken we momenteel eerder uit naar wat er zal gebeuren met de opnamen die Cassel nog maakte voor Astérix et les Jeux Olympiques, waarin hij als druïde Panoramix het scherm zou delen met Gérard Depardieu (Obelix), Alain Delon (Jules César), Benoît Poelvoorde en sportvolk als David Beckham, Amélie Mauresmo, Michael Schumacher en Zinedine Zidane! Elk van die namen staat namelijk meestal garant voor spanning. Berliner mag dan al sterk zijn in het scheppen van een soort geromantiseerde waarachtigheid, hij is even slecht in het scheppen van opwinding als de gemiddelde musical.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de