The Kite Runner

Sinds fictiebestsellers tegenwoordig even commercieel tot hype uitgeroepen kunnen worden als de laatste nieuwe technologische snufjes van Apple, wordt de bioscoopganger op regelmatige basis getrakteerd op verfilmingen die snel nog een graantje willen meepikken van een boeksucces. In het geval van The Da Vinci Code was het resultaat van dat haastige werk vrij lamentabel. Driewerf helaas, daar de omzetting van Khaled Hosseini?s roman De Vliegeraar van papier naar pellicule min of meer in hetzelfde bedje ziek is.

Voor die enkelingen die nog bezig zijn in de laatste Harry Potter en dus nog niet de tijd hebben gevonden om De Vliegeraar van hun nachtkastje te nemen, hier even een korte samenvatting. Anno 1978 zijn Amir en Hassan allerbeste maatjes die hun tijd vooral verdoen met vliegerwedstrijden in de straten van Kaboel, waar ze overigens erg bedreven in zijn. Hoewel de welgestelde overheidsfunctionaris Baba de vader is van Amir, heeft hij toch een hogere pet op van Hassan, de zoon van zijn klusjesman Ali. Baba verwijt zijn zoon een gebrek aan durf en lafheid en dat zadelt Amir met een serieus minderwaardigheidscomplex op. Wanneer Amir voor zijn ogen Hassan verkracht ziet worden door enkele stoere jongens uit de buurt en hij niet durft optreden, overvalt hem een enorm schaamtegevoel. Het zit hem zo diep dat hij er voor zorgt dat hij zijn voormalige bloedbroeder nooit meer onder ogen moet komen. Een tijd later vallen de communisten Afghanistan binnen en moeten Amir en zijn vader naar de Verenigde Staten vluchten. Zoveel jaren later krijgt de ondertussen verwesterde Amir de kans om in zijn geboorteland zijn schuld tegenover Hassan te vereffenen, ook al moet hij daarvoor zijn eigen lijf en leden riskeren.

Sinds 9/11 zijn Midden-Oostenfilms niet meer weg te denken uit de bioscoopzalen. In deze overvloed slaagt The Kite Runner er toch af en toe in om interessante historische en cultuurtraditionele kwesties aan te halen. Het scenario van David Benioff blijft erg trouw aan de roman en daar knelt het schoentje net. Ook de inbreng van regisseur Marc Forster (die met Finding Neverland en Monster?s Ball toch al bewezen heeft over enige vaardigheden te beschikken) lijkt geen soelaas te hebben gebracht. De oorspronkelijke roman uit 2003 is een turf van 350 bladzijden die 30 jaar geschiedenis beslaat, zich op twee continenten afspeelt en verschillende thema?s aankaart. Dit naar een twee uur durende film vertalen moet een aartsmoeilijke klus zijn geweest. Door teveel hooi op de vork te willen nemen worden bepaalde verhaallijnen en karakterontwikkelingen wel erg snel afgehaspeld. Thema?s als vriendschap, berouw en schaamte passeren de revue en tegelijkertijd wil de film een kritisch politiekhistorische weergave bieden, een milieustudie zijn en iets vertellen over klassenonderscheid en cultuurshocks. Als niets helemaal goed uitgewerkt wordt, is trop te veel en te veel trop, zoals een illustere pensenmaker annex politicus ooit wel eens placht te zeggen.

Persepolis, een andere boekverfilming, die gelijkaardige thema?s behandelde en zich in een zelfde setting en tijdsvak afspeelde was in tegenstelling tot The Kite Runner niet overladen en wel vaker ontroerend en schokkerend. Forsters film lijdt immers nog onder andere mankementen. Dialogen klinken vaak te uitgeschreven en teveel toevalligheden en knullig uitgewerkte ontwikkelingen die de plot dienen te stroomlijnen zorgen ervoor dat de film uiteindelijk neerstort als een defecte vlieger.

Jonas Rosquin Helemaal (niet) akkoord? Lees de