Dit was 2011
Als filmfan kunnen we 2011 tevreden afsluiten. Er waren voldoende genoeglijke filmervaringen om het een geslaagd filmjaar te kunnen noemen al sloeg de vlam maar zelden echt in de pan. Nu we al gebrand zijn op wat 2012 brengen zal, sluiten we 2011 traditioneel af met onze redactie-top-10.
Dat leverde geen verhitte discussies op. Natuurlijk heeft ieder zo zijn favorieten. Films die met 4 sterren beoordeeld zijn, kunnen dan echter sneuvelen bij het consensus. Zo vinden Howl, Rango en Pulsar geen plaatsje in onze top. Van onze waardering is nochtans geen woord gelogen.
Er waren weinig producties die de redactie verdeelden. Veeleer kwam het voor dat bepaalde films een aantal van ons gewoon ontgaan zijn. The Kids Are All Right, Get Low, Les Géants, Habebus Papem, Les Neiges du Kilimandjaro, Simple Simon, Tomboy, The King of Devil’s Island of Simon Werner a Disparu waren allemaal de moeite waard maar gingen op in de massa. Films verdwijnen sneller en sneller uit de cinemazalen, om enkele weken later al in de dvd-rekken te liggen. Terwijl zo’n donkere zaal toch het meest geschikte decor is voor de bijzondere kijkervaring die sommige films opleveren.
Een aantal erg sterke films die onze top niet haalden, zijn Never Let Me Go, Le Gamin au Vélo, Medianeras, Melancholia ,The Adventures of Tintin, Hanna, Beginners, The Fighter, A Separation en Winter’s Bone. Ook de beste Vlaamse film in jaren, Rundskop, zagen we met spijt net uit onze top 10 vallen.
Dus uiteindelijk werden dit de beste films van 2011:
10. LA PIEL QUE HABITO
Ondanks een gebrek aan vernieuwing weet Almodovar ons moeiteloos te boeien met deze schokkende psychologische thriller die onder andere als moderne Frankenstein kan gelden. Het kitscherige en groteske loeren om het hoekje, maar net de combinatie van het frivole en dreigende maken de film een must-see. (recensie)
9. IN A BETTER WORLD
Anders Thomas Jensen aan de schrijverstafel en Susanne Bier op de regisseursstoel: opnieuw bleek het een succesverhaal, één waar dit jaar zelf een Oscarbeeldje aan verbonden was. En terecht, want de film is een adembenemend in beeld gebracht en knap geacteerd relaas over de menselijke waardigheid, het dubbelzinnige karakter van idealen en hoe wij als mens omgaan met onze emoties. (recensie)
8. INCENDIES
De zoektocht van een tweeling naar hun identiteit, doorheen het verleden van hun moeder, levert een tragisch, rauw-realistisch drama op dat door regisseur Denis Villeneuve op grandioze wijze ontvouwd wordt, inclusief schokkende plotwending. Met een topvertolking van de Brusselse Luna Azabal. (recensie)
7. THE KING'S SPEECH
Hollywood schonk zijn Oscars terecht aan dit prachtige, ontroerende drama waarin een man ondanks zijn positie het geloof in zichzelf moet vinden. Klassiek gegeven, maar piekfijn uitgevoerd, mooi vormgegeven voor Tom Hooper en met een geweldige cast, aangevoerd door de nimmer falende Colin Firth. Hartverwarmend. (recensie)
6. THE ARTIST
Je moet het maar durven, in tijden van digitaal fetisjisme een stille film op de wereld loslaten. Fransman Michel Hazanavicius ondernam deze nobele daad met groot succes. The Artist is een waardig eerbetoon aan de Golden Age van Hollywood en is dankzij zijn charme een publieksfavoriet bij uitstek, of het nu op Cannes is of bij de Oscars. (recensie)
5. HUGO
Martin Scorsese wist met deze sprookjesachtige, oogstrelende ode aan de cinema vooral de verbeeldingskracht en de inventiviteit van filmmakers te loven en slaat daarmee een brug naar die pioniersdagen van een dikke honderd jaar geleden. Een pakkende familiefilm, wie had dat ooit mogen verwachten van de man achter Goodfellas en Mean Streets? (recensie)
4. BLACK SWAN
De overgang van obsessie naar waanzin zorgt voor een uppercut van een psychoseksuele thriller waarbij kille protagonisten en huiveringwekkende fysieke manifestaties voor angstaanjagende momenten zorgen. Aronofsky ondersteunt dat met zijn typisch vindingrijke visuele stijl en met een in dreiging toenemende versie van Het Zwanenmeer. Natalie Portman triomfeert in de beste rol uit haar carrière. (recensie)
3. WE NEED TO TALK ABOUT KEVIN
Of: hoe fileer je een moederhart? Lynne Ramsay schetst ons de verwrongen dynamiek van een gezin waarvan de zoon een psychopaat in wording is. Tilda Swinton zet een indringende vertolking neer als een hulpeloze moeder die tracht van haar duivelse zoon te houden. De ijskoude, van symboliek doordrongen beeldtaal vormt een ontnuchterend kader. (recensie)
2. DRIVE
Ryan Gosling was dit jaar te bewonderen in tal van films, maar eentje sprong er met kop en schouders boven uit. Drive is een liefdesverklaring aan de misdaadfilms van de jaren ’60-’70, een kunstzinnig in beeld gezette genrefilm, een existentieel traktaat, …maar vooral een onvergetelijke audiovisuele tour de force. De sleutel van deze succesformule: de Deense wonderboy Nicolas Winding Refn.
1. THE TREE OF LIFE
De film die mag gaan lopen met de grootste eer dit jaar is er één die waarschijnlijk evenveel voorstanders als tegenstanders heeft. Door zijn onmetelijke ambitie, complexiteit, compromisloosheid en eindeloze stroom van metafysische gedachten, is dit geen verrassing. Regisseur Terrence Malick nodigt ons uit om samen met hem te filosoferen over niets minder dan de zingeving van ons bestaan, de eeuwigheid en het grote verhaal waar wij allemaal deel van uitmaken. De film bekijken vraagt een inspanning, maar wat je in ruil terugkrijgt is nauwelijks in woorden te vatten. Dankzij de poëtische beeldenstorm en gedachtenstroom die hij op ons loslaat, is The Tree of Life meer dan een film. Dit is een zintuiglijke belevenis, een diep humanistische en spirituele ervaring zoals we er sinds 2001: A Space Odyssey geen meer gezien hebben.