Nokia Mobile, we were connecting people

Genre: Documentaire | Duur: 1u32 | 2017 | Release: 1 Januari 2018 | Land: Finland | Regie: Arto Koskinen | Cast:

Welk merk van gsm heeft u? Geen Nokia, alleszins. Wat zegt u? Dat u wel een Nokia heeft gehad? Wij allemaal.

De onverwoestbare gsm-bakstenen van uit die tijd, toen alles beter en eenvoudiger was, roepen bij de doorsnee Westerling een scala aan nostalgische gevoelens op. In Nokia, we were connecting people krijgen we een inkijk in de opkomst en neerval van een telecomgigant, met enkele interviews van de mensen die daar een rol in speelden.

Arto Koskinen nam de regie van dit relaas in handen en is als Fin het best geplaatst om dit te doen. Hoewel Nokia indertijd een marktspeler op wereldschaal was, begon dit verhaal als een lokaal avontuur, dat later uitgroeide tot een nationale trots in Finland. Koskinen ging op onderzoek naar de eerste vonk, om dan later uit te zoeken wat er aan de oorsprong lag van de dalende omzet die uiteindelijk leidde tot de overname door Microsoft in 2014.

In die zin voelt de documentaire aan als een whodunnit. Eerst ligt de focus op slechte beslissingen binnen het bedrijf: de foute mensen op de foute plaats. De bedrijfscultuur van openheid en innovatie verdwijnt om plaats te maken voor hybris en traditionele bedrijfsvoering. Anderzijds is er plots de opkomst van de iPhone in 2007, treffend ook de ‘Nokia-killer’ genoemd. De impact van de iPhone wordt treffend uit de doeken gedaan, maar je kan wel de vraag stellen: kon Nokia daar onderuit? Was het niet meer een speling van het lot, een samenloop van omstandigheden?

De mensen die aan het woord komen, van techniekers tot managers, zagen de neerval allemaal aankomen. Makkelijk gezegd, natuurlijk, achteraf gezien. Van de beschuldigden horen we niets. Jammer, want daardoor er is wat gebrek aan conflict in de film, waardoor we zweven tussen een duidelijk statement en een interessante discussie.

Het helpt niet dat het plaatje vormelijk eerder traditioneel oogt met een overdaad aan stock-footage beelden en talking heads. De montage doet z’n best om het interessant te houden en hier en daar wordt een grappige advertentie opgegraven uit de archieven om ons even wakker te schudden.

Al bij al lijkt Koskinen niet heel goed te weten wat hij wil vertellen en het geheel voelt wat vrijblijvend aan. Als je iets hebt met docu’s over grote bedrijven – of je bent een Fin of een andere Nokialiefhebber, dan wil je deze prent misschien wel bekijken op Canvas op een luie vrijdagavond. Andere mensen zullen merken dat hun batterij misschien niet zo lang mee gaat.