The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn

Duizend bommen en granaten! Hebben wij toch altijd een bloedhekel aan digitale animatiefilms gehad! Polar Express, destijds de eerste worp van de alom de hemel ingeprezen digital motion capture technique -zeg maar Hollywoods nieuwe ei van Columbus- kon ons nog minder bekoren dan een rendez-vous met pakweg Kristien Hemmerechts op een druilerige herfstdag. Maar zie, tijd en techniek gaan met rasse schreden vooruit en anno 2011 is The Adventures of Tintin, de langverwachte Kuifje-verfilming, werkelijk tot in het kleinste detail om door een ringetje te halen. De 'digitale make-up', zoals Spielberg en Jackson het procédé noemen waarbij gelaatsuitdrukkingen en bewegingen van met sensoren volgehangen acteurs worden getransponeerd naar animatiefiguren, werkt wat ons betreft voor een enthousiaste 100 procent. Alright!

Allemaal goed en wel, zal u nu zeggen, maar hebben Kuifje en zijn kompanen ook een deftig uitgewerkte karaktertekening, zit er een beetje ziel in het verhaal, is deze film anders gezegd gefundenes fressen voor mensen die hun kindertijd mede hebben overleefd met de strips rond de beroemde Belgische reporter? Het antwoord is driewerf en lichtjes euforisch ja.

U kent de ontstaansgeschiedenis van deze prent waarschijnlijk al uit het hoofd: Spielberg, die Kuifje pas ontdekte nadat journalisten hem begin jaren tachtig wezen op de frappante gelijkenissen tussen zijn Raiders of the Lost Ark en Kuifje, wou in 1983 al een verfilming maken van de stripheld, heeft zelfs Hergé nog gebeld maar tot een echte ontmoeting is het door het schielijk overlijden van Kuifjes geestelijke vader nooit gekomen. Spielberg heeft dus, anders gezegd, bijna 30 jaar op deze film kunnen broeden en dat zie je meteen: al van bij de openingsscène op het Brusselse Vossenplein word je als kijker stofzuigergewijs meegezogen in de sfeer, de actie, het totaalgebeuren. Na Alice in Wonderland is dit volgens ons slechts de tweede film waarbij de 3D, als een waterpas op een lineaal, helemaal juist zit. Je zit als beetje filmfanaat haast zelf mee te doen aan de degenduels van de schuimbekkende piraten; je zit vanuit die luie bioscoopzetel effectief kanonskogels te ontwijken, kortom: dit is hoe 3D wérkt en eigenlijk altijd zou moeten zijn.

Spielberg heeft 30 jaar op deze film kunnen broeden en dat zie je!

Twee feiten die Kuifje-puristen ongetwijfeld de gordijnen gaan injagen: ten eerste moest Hergé's beroemde klare lijn logischerwijs overboord worden gekieperd. Op zich is dat niet zo'n groot probleem als het klinkt want daarvoor zit je dus te intens te genieten van de 3D en de haast levensechte gelaatsuitdrukkingen. Twee: Spielberg en Jackson hebben hun klein legertje scenaristen opdracht gegeven om twee totaal verschillende Kuifje-albums (Het geheim van de Eenhoorn en De krab met de gulden scharen) samen te smelten tot een film die er wat ons betreft staat als een rotsblok van gewapend beton.

Want laat ons wel wezen: over alle andere aspecten van deze prent waart de geest van Hergé griezelig nauwkeurig rond. Kuifje heeft, exact zoals in de strips, nog steeds zo'n zuivere inborst dat het lijkt alsof iemand een pak waspoeder doorheen zijn ziel goot; kapitein Haddock vloekt en drinkt nog steeds als een ketter, Jansen en Janssen zijn nog steeds twee van de grappigste nevenpersonages die ooit uit de pen van een tekenaar kropen. Ook de actie is perfect gedoseerd: vergeet de hoofdpijn die u kreeg van de laatste Pirates of the Carribean: deze film is immers de meest uitgebalanceerde bioscoopervaring die we in tijden gezien hebben: een roetsjbaan van humor, authentieke spanning en een flinke vleug mysterie.

The adventures of Tintin herinnert ons, voor het eerst in ruim 25 jaar, aan de ietwat oubollige maar o zo mooie bootattractie rond Het geheim van de Eenhoon in het Walibi van de jaren tachtig en is, op de keper beschouwd, een perfect op maat gesneden film voor zowel nostalgici als liefhebbers van oerdegelijke avonturenfilms. Prachtfilm.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de