Goodbye, Mr. Christie

Genre: | Duur: 1u18 | Release: 1 Januari 2010 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Phil Mulloy | Cast:

De eigenzinnige Britse animatieregisseur Phil Mulloy heeft vooral faam gemaakt met zijn satirische en groteske kortfilms, waarbij hij gebruik maakt van een tekenstijl die het best omschreven kan worden als primitief, minimalistisch en zeer expliciet. In 2010 voltooide hij zijn eerste geanimeerde langspeelfilm, gebaseerd op de twaalfdelige kortfilm serie The Christies, die hij in 2006 maakte. In deze serie volgden we het reilen en zeilen van de familie Christie, een (niet zo’n) typische Britse familie, hun pratende hond en Tracy, het vriendinnetje van de zoon des huizes.

In Goodbye, Mr. Christie maken we kennis met een nieuw personage, de Franse zeiler Ramon, die het leven van de Christies helemaal overhoop gooit. Net zoals de bezoeker uit Pasolini’s Teorema, verleidt hij elk familielid om met hem het bed te delen. De muziek die hij afspeelt, maakt hem onweerstaanbaar, en mevrouw en meneer Christie geven zich ‘gewillig’ over. Wanneer een TV-ploeg bij de Christies langskomt om een reportage te maken over de pratende hond, wordt meneer Christie betrapt terwijl hij seks heeft met Ramon. Uit schaamte besluit hij een tunnel te graven naar Australië. Ongewild wordt meneer Christie door dit incident een wereldwijde mediasensatie.

Het verhaal wordt enkel maar absurder en vreemder. Wat dacht je bijvoorbeeld van een moordende priester; de zoon en het vriendinnetje die nagels in hun hoofd slaan; een Japanse journalist die meneer Christie als de nieuwe Messias aanziet; de geesten van Hitler, Caesar en Dracula die verschijnen; en God als een spin die geplet wordt door meneer Christie? Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit alles culmineert naar een punt dat mogelijk het einde van het universum betekent, iets wat een pratende vlieg met vreemde krachten kost wat kost probeert te voorkomen.

Het eerste dat opvalt bij het aanschouwen van Goodbye, Mr. Christie is de bijzonder onorthodoxe animatiestijl van de film. In een tijd waar big-budget producties de scepter zwaaien, blijft Mulloy vasthouden aan zijn primitieve, minimalistische stijl die hij uitgewerkt heeft voor de Christies. Deze verschilt wel van zijn vorige stijl die hij hanteerde voor de Cowboys--filmpjes of de Intolerance-trilogie, waarbij de skeletachtige personages vervangen zijn door hoofden die we in silhouetvorm of frontaal naar de camera gericht tegen elkaar zien praten. Elk hoofd bestaat uit slechts zes frames, waardoor de tien personages bestaan uit niet meer dan zestig frames die telkens herhaald worden tegen een achtergrond met een veranderend kleurenpalet. Het is net deze simpliciteit en filmtechnische incorrectheid waarmee de film zich kan onderscheiden van andere animatiefilms en van de film een unieke, rauwe ervaring maakt.

Naast een nieuwe stijl valt ook op te merken dat de film veel minder extreem en provocerend is dan Mulloy’s ouder werk. Zo is het aantal in beeld gebrachte genitaliën en afgehakte ledematen sterk gereduceerd, maar niet volledig afwezig. Als zijn stijl een rol speelt in de manier waarop de regisseur satirische commentaar levert, dan is dit ook hier het geval. In Goodbye, Mr. Christie lijkt hij zijn pijlen vooral gericht te hebben op de media, de status van beroemdheden, religie en zelfs de destructieve menselijke aard. Niet meteen de meest lichte thema’s dus, maar Mulloy voegt hier gelukkig de nodige dosis humor aan toe. Naast de absurde situaties, komt deze vooral voort uit de snedige dialogen die plaats hebben tussen de verschillende personages.

Deze dialogen werden niet met behulp van stemacteurs opgenomen, maar door middel van tekst-naar-spraaksoftware waardoor zowat elke conversatie op een monotone, droge manier gebracht werd. Dit gaf een extra dimensie aan het humoristische gehalte van de situaties, maar werd na een tijdje helaas ook vrij vermoeiend. Dit zeker in combinatie met de weinig afwisselende beelden, die hier ook onder te leiden hadden. Net daar ligt het probleem van de film. Hoe opmerkelijk dit project gerealiseerd door één man ook is, hij slaagt er helaas niet in om het over de hele lijn boeiend of interessant te houden waardoor er soms een moment van verveling opstak.