The Nile Hilton Incident

Het incident waar het in The Nile Hilton Incident allemaal om draait: de moord op een knappe jonge vrouw. De whodunit-vraag: is haar minnaar, een machtige vastgoedhandelaar, de dader? Held van dienst: Noredin Mustafa, een flik die tegen het bevel van zijn oversten in de zaak niet kan laten rusten. Want wanneer de politie van Egypte hogere machten ruikt, trek ze haar staart in - niks gebeurd. Natuurlijk laat onze flik het daar niet bij zitten, en begint de afdaling in de onderwereld. Waar de femmes fataal zijn, waar de drank dient om trauma's te vergeten, waar het verzet van de einzelgänger tegen immorele machten zinloos lijkt.

Ziehier enkele elementen van een klassieke film noir, een genre dat in zijn moderne gedaante veel interpretaties kent, en voor deze film in een Arabisch jasje werd gestoken. Alles speelt zich af in Caïro, wanneer er in het jaar 2011 een revolutie op handen is. De corruptie woedt er op elk niveau, wat politie-inspecteur Noredin - zelf geen heilig boontje - steeds beter begint te beseffen naarmate het onderzoek naar de moord in het Hilton hem in steeds lastiger parketten brengt. “Waardigheid is niet te koop”, mompelt zijn vader hem toe, maar die ethische manier van denken heeft ook zijn prijs.

Deze film ademt het stedelijke Egypte. Caïro is door de lens van de Zweedse regisseur Tarik Saleh een overvolle chaos. Zijn beelden zijn een eerbetoon aan de schoonheid van de rauwe wanorde die er heerst. Het verkeer is een levensgevaarlijk amalgaam aan druk claxonnerende roestbakken waartussen mensen lukraak oversteken. Je ruikt het afval bijna, je ademt het stof. Het realisme is een van de sterkste kanten van de film. De geloofwaardigheid wordt nog meer gesterkt door het acteerwerk van de cast. Hoofdrolspeler Fares Fares, die Noredin Mustafa speelt, is zijn omvangrijke neus in goud waard als kettingrokende inspecteur, en de Soedanese Mari Malek, die de enige getuige van de moord vertolkt, schittert in spaarzaamheid.

Nu en dan voorspelbare en onpersoonlijke politiefilm, met heel wat sterke momenten.

Omdat thrillers het moeten hebben van een snelle opeenvolging aan plotpunten, gaat het verhaal in de eerste helft iets te pruttelend vooruit. Sommige kijkers zullen geen trek hebben in de voorgekauwde formules die eigen aan het genre zijn. De regisseur laat kansen schieten om de beproefde elementen van de whodunit en de film noir op de schop te doen en persoonlijkheid te etaleren, wat hier en daar resulteert in voorspelbaarheid: we zien het al van ver aankomen wanneer de held in de val gelokt wordt. Neem uw mantel der liefde ook voor het einde mee, want in de laatste vijf minuten wordt er een moraal ingelepeld, alsof het publiek een zwartwit-antwoord moest worden toegeworpen. Dat voelt goedkoop aan. Vreesde de schrijver-regisseur dat de kijker zou afhaken op het pessimisme dat nota bene eigen is aan het genre en de rest van de film? Het is geen dooddoener, maar wel een knik in een verder sterke afwikkeling van het plot, waarbij de revolutie op straat en de climax van het moordonderzoek in elkaar overvloeien.

Hoewel ze als neonoir nooit het The Usual Suspects-niveau haalt, is The Nile Hilton een mooie en spannende variatie op het genre, en diens authentieke weergave van het corrupte Egypte en het stoffige Caïro zijn redenen genoeg om te gaan kijken.

Mathijs Vleugels Helemaal (niet) akkoord? Lees de