Avengers: Endgame

Genre: Actie | Duur: 3u01 | 2019 | Release: 24 April 2019 | Land: VS | Regie: Joe Russo, Anthony Russo | Cast: Robert Downey Jr., Chris Hemsworth, Scarlett Johansson, Don Cheadle, Chris Evans, Mark Ruffalo, Brie Larson, Jeremy Renner, Josh Brolin, Paul Rudd, Benedict Cumberbatch, Chadwick Boseman, Tom Holland, Gwyneth Paltrow, Karen Gillan, Zoe Saldana, Rene Russo, Tilda Swinton, Tom Hiddleston, Chris Pratt, Elizabeth Olsen, Tessa Thompson, Anthony Mackie, Sebastian Stan

Meer dan 20 superheldenfilms gingen deze Avengersfinale vooraf, waarvan er slechts een handvol voor een zeker enthousiasme van onze kant zorgden. Je zou kunnen zeggen dat het 'niet ons genre' is, maar zo snobbistisch zijn we bij Kutfilm eigenlijk niet. De oppervlakkige uitwerking van de personages, de overdaad aan digitale effecten en het steevast afsluiten met een gigantisch gevecht waarbij een stad in puin wordt geslagen, hebben er vaak een stokje voor gestoken dat we warm werden van al die Thors, Guardians of Captains. Dat we nu lichtjes versteld staan van de impact van deze slotfilm, verbaast ons zelf nog het meest, maar het moet gezegd: Avengers: Endgame is een overdonderend klapstuk! 

Je hebt uiteraard Avengers: Infinity War gezien alvorens plaats te nemen voor dit drie uur durende slot, en liefst nog een tiental andere films uit de reeks, om helemaal mee te zijn in wat te gebeuren staat. We treffen het handvol superhelden dat de dramatische uitroeiing door Thanos overleefd heeft, in zak en as aan. Ze zijn verslagen. Een nonchalant rondkuierende rat zorgt er vijf jaar later in een volgestouwde opslagplaats echter voor dat Scott Lang uit de quantum realm wordt gehaald. Hij klampt de treurige Avengers aan: wat als ze terug konden keren in de tijd om alles ongedaan te maken? Zo'n onderneming vereist het vernuft van Iron Man, maar Tony Stark heeft zich met zijn gezin teruggetrokken en valt niet meteen te overtuigen. 

De film neemt absoluut zijn tijd om ons te laten aanschouwen hoe onze helden het stellen. Dat daarvoor nogal wat praatscènes nodig zijn, is geen euvel: we moeten zelfs vaststellen dat we intussen best wel graag in het gezelschap van de bonte bende zijn en kijken lichtjes vertederd toe hoe eindelijk enige emotie binnendringt in de voorheen wel erg steriele figuren. Geleidelijk aan krijgt een steeds onwaarschijnlijker wordende maar opwindende plot vorm, waarbij een stevige laag drama, fijne actie, een speelse dynamiek tussen heel diverse karakers en tal van heerlijke gastoptredens (Tilda Swinton! Tom Hiddleston! Rene Russo! John Slattery) je tegen wil en dank meeslepen.

Het tijdreisaspect zorgt uiteraard voor heel wat prachtige vondsten: personages worden gedwongen het tegen zichzelf op te nemen, ontmoeten hun eigen ouders of reeds lang overleden dierbaren en belanden - tot extase van de fanboys, ongetwijfeld - in gebeurtenissen uit eerdere films. Avengers: Endgame pakt daarbij uit met enkele vernuftige en zeer te pruimen scènes, die als gewoonlijk ook visueel overdacht in elkaar zitten. De voornaamste protagonisten krijgen daarbij elk wel een mooi moment, dat - hoewel we nooit echt van levensechte karakterontwikkeling kunnen spreken - op een haast ontroerende wijze de ziel blootlegt van de strijders. Een superheldenverhaal over kwetsbaarheid. 

Ja, er is een overdaad aan figuren, maar de meesten vinden vlot hun rol in dit al bij al heel behapbare verhaal. Sommigen hadden we natuurlijk liever nog wat meer gezien, maar de potentiële frustraties verdwijnen als sneeuw voor de zon onder de spektakelwaarde. De CGI is onvermijdelijk opzichtig - The Hulk blijft er als een slecht getekend kleifiguurtje uitzien - , de humor is wat mager en dit is geenszins Shakespeare natuurlijk, maar wel ontegensprekelijk cinema om u tegen te zeggen. De mate waarin de plot beheerst wordt, het uitgekiende vertelritme en de immense, grandioze cast zorgen voor een echt huzarenstukje. En zo worden we na twintig films toch nog fan. Proficiat, Hollywood.