Der goldene Handschuh

Genre: Drama | Duur: 1u55 | 2019 | Release: 24 Juli 2019 | Land: Duitsland | Regie: Fatih Akin | Cast: Jonas Dassler, Greta Sophie Schmidt, Margarete Tiesel, Katja Studt

De Duitse filmmaker Fatih Akin is een beetje van zijn relevantie verloren. Tien jaar geleden, kort na het succes van zijn bekroonde films Gegen Die Wand en Auf der anderen Seite, was hij de vaandeldrager van een nieuwe generatie Duitse- en bij uitbreiding zelfs Europese - cineasten, maar de daaropvolgende producties bleven eerder onopgemerkt. Der goldene Hanschuh zal het eveneens zonder de aandacht van een groot publiek en lof uit de filmsector moeten stellen, maar is in al zijn gore uitdrukkelijkheid een fascinerende prent geworden. 

Deze bestsellerverfilming is gebaseerd op gruwelijke gebeurtenissen in het Hamburg van de jaren '70. Fritz Honka is een drankverslaafde randfiguur wiens frustratie er op een dag toe leidt dat hij een afgeleefde prostituee gruwelijk vermoordt. We zijn in de zelfkant van de samenleving beland, bevolkt door mensen die elke dag een verkeerde afslag in het leven nemen, waarna de weg terug onmogelijk te vinden is. Er rest niets dan de roes van goedkope alcohol en de troost van in tabakswalm beluisterde smartlappen.

Akin drukt ons met de neus in de asbak, de kotsemmer, de plassen gemorste schnaps. De personages lijken opgebouwd uit het bezinksel uit een rioolputje. We kunnen deze amechtige, zwetende figuren haast ruiken. Tristesse alom dus en de lelijkheid van het leven spat daarbij van het scherm. De cineast bestrooit dit gul met bruut geweld, bedenkelijke impulsen van smerige mensen. Niets blijft ons bespaard.

Der goldene Handschuh mikt aldus misschien iets te veel op een afstotend effect waarbij een zekere morele beschouwing ontbreekt, maar finaal blijken deze wansmakelijke taferelen wel zeer waarheidsgetrouw in beeld gebracht en confronteert de film een al te ingedommelde kijker met een wereld die eigenlijk nog steeds bestaat. Cafeetjes waar flink naast de pot gepist wordt en stamgasten compleet in de olie onder tafel belanden, waar leeflonen worden opgezopen en vrouwen opgescharreld worden die in het daglicht amper toonbaar zijn. Akin besteedt echter weinig aandacht aan deze tweede dimensie en lijkt soms zelfs iets te gretig te focussen op het weerzinwekkende.

Ontegensprekelijk zijn wel de technische kwaliteiten van deze productie. De beeldvoering is meesterlijk, de settings levensecht, de muziek treffend gekozen. Hoofdacteur Dassler - in werkelijkheid een fotogenieke twintiger - is overtuigend grotesk. In de bijrollen zien we heel wat actrices dapper loos gaan in het uitbeelden van een zielige afhankelijkheid die hen in veel gevallen de kop zal kosten. 

Nee, Fatih Akin zal hier geen nieuwe fans mee lokken, noch zijn oeuvre herdefiniëren. Maar Der goldene Handschuh weet wel bezwerende cinema te zijn. Wie na afloop naar een douche verlangt, zal echter vaststellen dat de beelden zich niet snel laten wegspoelen.