Killers of the Flower Moon

Martin Scorsese brengt zijn twee fetishacteurs voor het eerst samen. Leonardo DiCaprio en Robert De Niro verschenen weliswaar al tegelijk op het witte doek (This Boy's Life - 1993, Marvin's Room - 1996), nog nooit zaten ze samen in een film van Scorsese. In respectievelijk de 6e (DiCaprio) en 10e (De Niro) samenwerking met de intussen 80-jarige filmmaker spelen beiden als gewoonlijk de pannen van het dak.

DiCaprio neemt een minder voor de hand liggende rol op zich. Ernest Burkart is een niet al te gewiekste kinkel die zich door zijn snode oom Bill op sleeptouw laat nemen. We bevinden ons in het Oklahoma van 100 jaar geleden, waar tal van Osage-indianen rijkdom verworven hebben na de ontdekking van olie op hun eigendom. De afgunst van blanken als Bill en Ernest zet aan tot onvergeeflijke daden, maar dan valt Ernest voor Mollie, een Osagevrouw met een fortuin.

Deze weinig gekende historische feiten bieden stof genoeg voor een gelaagde en fascinerende kijk op de diep in de Amerikaanse ziel gewortelde hebzucht en corruptie. Daarnaast bieden de bloederige reeks misdaden die deel uitmaken van deze geschiedenis ook een smakelijk stukje true crime. Met de weidse vlakten en aandacht voor de indiaanse cultuur is Killers of the Flower Moon ook nog eens een excellente, donkere western én smeult binnenin deze tragische prent ook een gedoemde romance.

Ernest vormt daarbij een hoogst ongewone hoofdrolspeler. Hij is absoluut geen held, is moreel onderontwikkeld, laat zich domweg bespelen en lijkt amper ruggengraat te tonen. Geen wonder dat deze romanadaptatie oorspronkelijk zou verteld worden vanuit het standpunt van de rechtschapen FBI-agent die de knoop moet komen ontwarren. De rol die nu door Jesse Plemons op zich wordt genomen, zou in die versie door DiCaprio worden gespeeld.

Wat we nu te zien krijgen is stukken interessanter. Zelden immers wordt een film opgehangen aan zo'n zwak figuur- verbluffend neergezet door DiCaprio. Hoe hij deze complexe rol invult, getuigt opnieuw van meesterschap. De Niro komt niet in zijn schaduw te staan. Oom Bill - ook wel King genoemd - is een knap uitgewerkte gluiperd, een zuivere intrigant en een ijselijke charmeur en we zagen De Niro prachtig opgaan in zijn vertolking.

Een gelaagd, fascinerend en meesterlijk vertolkt misdaaddrama - kortom: Scorsese

Dat Ernest echter als persoon amper evolueert, zet in de verf dat het scenario niet echt gestroomlijnd kan genoemd worden. De vertelling valt uiteen in afgelijnde gebeurtenissen, waardoor de film wat verhakkeld overkomt. Er zijn tal van personages en verwikkelingen, die niet allemaal even strak gedoseerd aan bod komen. Daarnaast kan je je ook afvragen in hoeverre dit relaas nu gebracht wordt vanuit het standpunt van de Osage. Niet dat we in vraag willen stellen of het aan Scorsese is om dit verhaal te vertellen - zo'n regisseur kan zich alles permitteren - wel of er voldoende evenwicht zit in de visies. De geweldige Lily Gladstone, die Molly met veel inzicht vertolkt, zal in de oscarrace voor een bekroning gaan als hoofdrolspeelster, terwijl ze dat duidelijk niet is. Scorsese en vrouwelijke protagonisten, het is nooit echt wat geweest. Dit verstommende relaas helemaal ophangen aan een vrouwelijk hoofdpersonage, had pas echt grensverleggend geweest.

Killers of the Flower Moon boeit echter van de eerste tot de laatste minuut. Scorsese filmt daadkrachtig en franjeloos, met nu en dan composities die voor treffende beelden zorgen, een voortdurende aanwezige soundtrack vol intense klanken en gezangen en zeer afgewogen doses ingehouden drama en beheerste misdaad die slim gelaagd worden omheen een romance waarin op Hitchcockiaanse wijze leugens de dienst uitmaken. Finaal mag deze film dan ook nog cruciaal genoemd worden in de geschiedenis van Amerikaans kolonialisme, door in te zoomen op gruwelijke feiten die amper al verteld werden.

Dat is veel ineens, en het zal meerdere kijkbeurten vragen om de rijkdom van de film in te zien. Zoals dat bij veel klassiekers het geval is dus.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de