Maestro

Bradley Cooper liet zich in 2018 met A Star is Born meteen flink opmerken als regisseur. Zowel Scorsese als Spielberg waren dan ook bereid om hem voor zijn tweede prent te steunen als producent.

In Maestro kijkt Cooper terug op het leven van componist en dirigent Leonard Bernstein. De man was een fenomeen in zijn vak maar de film zoomt vooral in op zijn huwelijk met de bekoorlijke Felicia. Er was sprake van grote passie, maar Bernstein viel ook op mannen. We zien de romance eerst bloeien als in de goeie ouwe tijd, maar in het vervolg worden de pijn en de leugens niet verbloemd. Toch overheerst een enorme liefde en Bernstein zal zijn Felicia op alle mogelijke manieren trachten te blijven beschermen en respecteren.

Laat ons eerst en vooral de scenaristen lof toezwaaien. Dit huwelijksdrama werd met zeer veel finesse en voelbare emoties geschreven. waarbij de dialogen altijd betekenisvol aanvoelen en de Hollywoodconventies ontweken worden in het uitbeelden van relationele intimiteit. Wat een vakmanschap.

De twee topacteurs maken dat alles bijzonder voelbaar. Cooper in het bijzonder gaat zeker niet voor een imitatie maar wil Bernstein neerzetten als een menselijk figuur, geniaal in zijn vak, gekweld in zijn verlangens. Dat de (zeer subtiele) neusprothese die hij daarvoor hanteert bekritiseerd werd, is irrelevant. Dit is een topvertolking, alweer. Mulligan, die nog nooit een valse noot heeft gespeeld op het witte doek, zet ook haar personage groots neer.

Cooper manifesteert zich daarnaast ook nog eens als een groot talent achter de camera. Hij creëert oogstrelende taferelen, kiest heel doordacht voor bepaalde perspectieven en specifiek kleurgebruik, laat de muziek van Bernstein op creatieve wijze versmelten met de plot. Maestro wordt zo een rijkelijk gelaagd en tragisch relaas.

Subliem vertolkte en in beeld gezette biopic over een geniale artiest vol kwellende verlangens

Misschien komt Bernstein wel minder bevattelijk over dan hij in werkelijkheid wel was. Cooper behandelt zijn subject met respect en bewondert Bernsteins resoluut uit de weg gaan van compromissen, maar creëert ook een zeker aura. Ondanks enkele heel geslaagde muzikale momenten en een indringende scène waarin Bernstein zich in het zweet staat te dirigeren, zijn de professionele verwezenlijkingen van de man daarnaast toch minder prominent aanwezig. Maestro hanteert die merites vooral als hefboom voor een reflectie op de effecten van een leven in de spotlights zonder ze echt te benoemen, maar misschien zijn het enkel de echte Bernsteinbewonderaars die dat betreuren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de