The Tourist

Genre: spionagethriller | Duur: 1u43 | 2010 | Release: 15 December 2010 | Land: VS | Regie: Florian Henckel von Donnersmarck | Cast: Johnny Depp, Angelina Jolie, Paul Bettany, Rufus Sewell, Steven Berkoff

Ja, ook wij verheugden ons als een kleuter die de nachten aftelt naar Sinterklaas op de thriller The Tourist, waarmee Florian Henckel von Donnersmarck zijn viersterrenfilm Das Leben der Anderen opvolgt. Johnny Depp kleurt toch altijd meesterlijk buiten de lijntjes in films met een randje en Angelina Jolie ruilde haar steeds abstracter wordende schoonheid – leest u vooral de recensie van Salt - in voor een meer klassieke look, denk Audrey Hepburn in haar grote dagen, Greta Garbo op haar toppunt, you name it.

Helaas, driewerf helaas: The Tourist bezwijkt onder zijn eigen torenhoge ambities: hij wil iets te wanhopig een hedendaagse update behelzen van de grote spionagefilms van de jaren ’40 en ‘50 en zakt zo tegen het midden in als een kaassoufflé waarin een teveel aan gist voor lauwe spanning zorgt. Toegegeven, het is een verademing heerlijk achterover te zakken voor een prent die niet van de eerste tot de laatste minuut tjokvol actie zit en ja hoor, het gegeven van Angelina Jolie’s personage Elise Clifton-Ward die, gevolgd door een batterij politieagenten, op de trein naar Venetië contact zoekt met Johnny Depp (Frank Tupelo), een onschuldige toerist, deed in het begin nog geboeid kijken. Ook in de porseleinen romance die hierop volgt, herken je nog een beetje de klasse van von Donnersmarck: nergens scheuren de protagonisten elkaar de kleren van het lijf, integendeel. Is het immers, op de keper beschouwd, niet de beste Duitse uitdrukking ooit op de mensheid losgelaten dat zich in de beperking de meester toont? Ook benut von Donnersmarck maximaal de prachtige locaties van Venetië, haast alsof de stad een volwaardig personage is.

Maar dan vliegt de adellijke regisseur toch een beetje uit de bocht: zijn overduidelijk naar de film noir lonkende politie- en thrillerelementen die langzaam maar kordaat terug de film binnensijpelen, ogen nog saaier dan drie dagen eenzame opsluiting met een verzekeringsmakelaar. Uiteindelijk kon het ons worst wezen wie er nu precies boter op het hoofd heeft, hoe het afloopt met de personages en lagen wij – onze filmthermometer was tegen dan onder het vriespunt gezakt - zo tegen het einde van de film vredig in de armen van Morfeus. Hulde voor von Donnersmarck dat hij de plastieken, steeds minder menselijke schoonheid van Angelina Jolie voor deze film getransformeerd heeft tot een gracieuze verschijning die het woord klasse telkens opnieuw in knoerten van hoofdletters spelt. Daar waar Johnny Depp een beetje op automatische piloot speelt, is Jolie namelijk echt goed in deze prent; maar ja: met slechts één goede vertolking zit je nog niet goed vastgegespt aan boord van een al bij al lichtjes teleurstellende film.

Na het formidabele Das Leben der Anderen is The Tourist toch een beetje het Playmobil-popje dat de gevraagde speelgoedtrein vervangt. Daarmee is het ook prettig spelen natuurlijk, maar toch had von Donnersmarck meer, onnoemelijk meer, in deze prent kunnen stoppen.