Tiny Furniture

De jonge filmmaakster Lena Durham wordt er eentje om in de gaten te houden. De manier waarop ze in Tiny Furniture zichzelf te kakken zet, doet onvermijdelijk denken aan de aan terminaal zelfbeklag lijdende Woody Allen van enkele decennia geleden. Ook het New Yorkse decor en de arty-fartykarakters komen ons bekend voor.

Durham speelt Aura, pas afgestudeerd en niet goed wetend welke richting ze met haar leven uit wil. Haar moeder, zus, vriendinnen en potentiële minnaars ontziet ze niet in haar tijdelijk egocentrisch bestaan. Daardoor raakt ze voortdurend in conflict, nog het meest van al met zichzelf. Tiny Furniture weet zo een treffende illustratie te zijn van het gevoel je onbenullig en onaantrekkelijk te voelen. Op Youtube uitgescholden worden voor blubberbuik is dan echt niet wat je nodig hebt.

Deze aantrekkelijke film werd opgenomen met een doodgewone huiscamera, in de kunstzinnige loft waar Durham en haar familie echt wonen - moeder en zus in de film zijn dat trouwens ook in werkelijkheid. Het realiteitsgehalte is dus groot en iedere scène komt erg natuurlijk over. Een spontanere film kan je je nauwelijks inbeelden. Ondanks de subtiliteit van het scenario, draven toch een aantal erg leuke personages op. Hun conversaties zijn vaak erg grappig zonder dat de snedigheid in de verf wordt gezet.

De heerlijk lichte verteltoon en frisse personages roepen hier en daar ook herinneringen op aan Me and You and Everyone We Know, dan weliswaar zonder de poëtische dimensie. Intussen trok Judd Apatow Durham aan de mouw voor een samenwerking, dus mogen we zeker zijn dat we meer van dit frisse talent gaan horen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de