Me and Earl and the Dying Girl

Toen Me and Earl and the Dying Girl op het Sundance Film Festival de hoofdvogel afschoot, ging de bal snel aan het rollen. Een indie filmpje, gemaakt voor een schamele 5 miljoen dollar, veroverde in een mum van tijd de Amerikaanse bioscopen. Ook hier zijn de typische indie kenmerken aanwezig: personages met eigenaardige hobby's en gewoontes trachten hun plaats in een verwarrende maatschappij te vinden. De dialogen zijn overwegend uitleggerig en hun gemijmer wordt met behulp van animatie verduidelijkt. Deze eigenschappen waren recent ook te bespeuren in The Diary of a Teenage Girl. Regisseur Alfonso Gomez-Rejon droeg Me and Earl and the Dying Girl op aan zijn recent overleden vader en nam zijn taak met veel bezieling ter harte. Wat daaruit voortvloeit, is een aandoenlijk coming-of-age drama waarbij de tragiek zeer oprecht wordt gehanteerd.

De onzekere Greg probeert zijn laatste jaar aan de middelbare school zo onopvallend mogelijk tot een goed einde te brengen. In zijn vrije tijd parodieert hij samen met zijn partner in crime Earl talloze filmklassiekers. Wanneer Greg het nieuws verneemt dat een meisje uit zijn school leukemie heeft, wordt hij door zijn moeder verplicht om haar te bezoeken. Aanvankelijk staat hij weigerachtig tegenover het idee maar na enkele gesprekken met de zieke Rachel groeit er dan toch een vriendschap. Greg deelt niet enkel zijn waanzinnige filmpjes met haar, maar ook zijn eigen zorgen. Uiteindelijk is hij vastberaden om Rachel tijdens haar lijdensweg te blijven steunen. Vanaf het moment dat Rachel's toestand verslechtert, besluit hij om samen met Earl een film voor haar te maken.

Om de lotgevallen waar de titel naar verwijst bekommer je je tot de laatste minuut.

Me and Earl and the Dying Girl is doorspekt met allerlei leuke knutselwerkjes. Niet alleen de stop-motion animaties tussendoor zijn amusant maar ook de verschillende creaties van de personages weten te charmeren. De leukste vondsten zijn natuurlijk de reeks lachwekkende versies van bekende films waarvan we af en toe fragmenten te zien krijgen. Deze variëren van A Sockwork Orange tot Monorash of Brew Vervet. Aan u om te achterhalen om welke films het gaat. Zelfs de scrupules tussen Werner Herzog en Klaus Kinski op de set van Fitzcarraldo, zoals te zien is in de documentaire Mein Liebster Feind – eveneens allen verplicht filmvoer voor menig cinefiel -, worden bespot.

De film heeft echter meer te bieden dan enkele gimmicks. De makers gaan de ongemakkelijke thema's niet uit de weg, zonder al te veel te vervallen in emotionele manipulatie. De speelse en bewegelijke cameravoering houden het geheel zowel verfrissend als luchtig. Bovendien wordt hier uitgepakt met een sterke cast van nieuw talent. Olivia Cooke geeft blijk van een mooie naturel en liet zich voor haar rol zelfs werkelijk kaalscheren. De echte ster is Thomas Mann waarvan we naar de toekomst toe nog hoge verwachtingen koesteren. Om de lotgevallen waar de titel naar verwijst bekommer je je tot de laatste minuut.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de