Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street

Cartoonesk bloedvergieten, de lugubere krochten van het Victoriaanse Londen en een getormenteerde wraakengel met roetzwart omlijste oogkassen, dit alles gelardeerd met het rijke proza van de Amerikaanse componist Stephen Sondheim. Met Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street tekent Tim Burton voor een behoorlijk risicovolle film: een gitzwarte mélange tussen ouderwets grotesk horrorspektakel - met Sleepy Hollow bewees Burton al dat hij dat kon - en een zwierig op pellicule gestreken zangfestijn.

Het mag geen wonder wezen dat Burton zich vroeg of laat over de succesvolle musical van Stephen Sondheim zou buigen. De bloeddorstige thematiek is immers gefundenes Fressen voor een regisseur die de meest interessante Einzelgänger van de voorbije decennia op het witte doek bracht. Benjamin Barker (Johnny Depp) komt door toedoen van de snode rechter Turpin onterecht achter de tralies. Na vijftien jaar ballingschap keert hij met zijn metgezel Anthony terug naar het Londen dat hij vroeger zo verachtte. Hij zweert wraak op de rechter die hem niet alleen vijftien jaar van zijn leven kostte, maar ook zijn vrouw en dochter verschalkt heeft. Barker doopt zichzelf om tot Sweeney Todd en begint een kapperszaak boven de pasteiwinkel van ene Mrs. Lovett. Hij scherpt zijn oude scheermessen en zint op wraak op de man die zijn leven verwoest heeft.

Vanaf de bloederige openingstitels waarin het morbide klinkende orgel de toon zet tot aan de grandioze slotfinale etaleert Burton puur vakmanschap. Waar Big Fish en Charlie and The Chocolate Factory nog verdronken in stroperigheid en meligheid biedt Sweeney Todd geen plaats voor belegen zeemzoetigheden. Dit is een agressieve parabel over fatalisme, destructie en een onstilbare honger naar wraak. Het zijn klassieke thema's, maar de manier waarop de film de woorden van Stephen Sondheim koppelt aan de duistere beeldenwaterval van Burton is subliem. Zodra Sweeney Todd langs de mistbanken opduikt en voet aan wal zet voel je de desolate tristesse doorschemeren. These are desperate times. And desperate measures are called for, predikt hij tegen zijn zakenpartner Mrs. Lovett, als een voorbode voor de gruwel die op til is.

Een morbide maar aanstekelijk zangfestijn

Het gebruik van het proza van Sondheim en de vocalen van Johnny Depp en Helena Bonham Carter hadden gemakkelijk de sfeer kunnen doen kantelen, maar Burton regisseert en ensceneert de zangpartijen in gepaste morbide toon. Zo is de scène waarin Sweeney Todd zijn scheermessen vanonder het stof haalt en zijn vroegere liefde bezingt betoverend. Maar gelukkig houdt Burton deze donkere wraakodyssee perfect in evenwicht door een flinke scheut galgenhumor.

Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street is bovenal een pareltje in productiedesign. De legendarische ontwerper Dante Feretti maakt van het Victoriaanse Londen een visueel overweldigende ervaring. Elke straathoek en iedere voorgevel is het werk van een verwoede detaillist die zijn vak tot in de puntjes beheerst. Let vooral op de droomsequentie waarbij Mrs. Lovett droomt over een rusteloos leventje nabij de zee, een ware triomf op visueel vlak.

Het hart van menig bakvis en criticus werd vastgehouden, maar de vrees was onterecht: Johnny Depp kan wel degelijk zingen. Waar hij ten tijde van Cry-Baby nog gedubd moest worden, wist hij ons ditmaal te verbazen met zijn stemgeluid. Helena Bonham Carter vormt een waardige tegenspeelster en geeft weer blijk van gevoel voor komische timing. Alan Rickman, Timothy Spall en Sacha Baron Cohen (Borat) zijn misschien acteurs die we niet zozeer verwachtten in een musical, maar ook zij leveren vocaal vuurwerk af.

Akkoord, Sweeney Todd The Demon Barber of Fleet Street zal niet voor iedereen weggelegd zijn. Rabiate horrorfans zullen vinden dat de zangpartijen wat lang uitvallen en musicalliefhebbers zullen het niet begrepen hebben op het bloedvergieten, maar het is nu eenmaal onmogelijk om beide groepen tevreden te stellen. Zeker is dat Burton met zijn dertiende langspeler superieure Grand Guignol aflevert: een visuele tour de force en een aanstekelijk zangfestijn.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de