Tormented

Wie van ons zou er nu niet graag het witte konijn volgen naar het magische Wonderland? Na het aanschouwen van Tormented zul je hier wel twee keer over nadenken. Nadat Daigo een gewond konijn uit zijn lijden verlost, komt hij in het bezit van een pluchen konijn. Als dat ‘s nachts tot leven komt, volgt Daigo het via een opbergplaats naar een magisch pretpark. Het konijn blijkt al snel kwaadaardige bedoelingen te hebben en het pretpark verandert in het decor van een nachtmerrie. Daigo weet te ontsnappen, maar elke nacht wordt hij opnieuw ontvoerd. Enkel zijn zus Kiriko lijkt zich bewust te zijn van het gevaar. Wanneer ook zij meegenomen wordt, komt er een duister familiegeheim naar boven.

Net als andere Japanse horrorflms onderscheidt Tormented zich van zijn Westerse tegenhangers door de nadruk te leggen op sfeer en stijl, maar ook door psychologische elementen te introduceren. Ondanks enkele bloederige momenten, ligt het gore gehalte dus vrij laag. In ruil daarvoor krijg je heerlijk surrealistische en groteske taferelen voorgeschoteld, waarbij grens tussen illusie en realiteit nooit afgebakend is. De film voedt de kijker informatie met mondjesmaat en nooit is duidelijk of alles zich afspeelt in de hoofden van Daigo en Kiriko, of niet.

Helaas heeft de film wat te kampen met een déjà vu-gevoel wat betreft de horrorelementen. Zo is het gebruik van een verlaten ziekenhuis en pretpark niet bijzonder origineel als locatie en ook aan de vrouw met de lange zwarte haren ontsnappen we niet. Maar dit doet geen afbreuk aan de kwaliteit en de kracht van de film.

Het hoge niveau van Tormented is vooral te danken aan de unieke samenwerking tussen drie grote artiesten. Aan het roer zit de Japanse regisseur Takashi Shimizu. Shimizu is bekend vanwege The Grudge (Ju-on) maar bewees zijn kunnen vooral met de meesterlijke horrorprent Marebito (winnaar van de Gouden Raaf op het BIFFF 2005). Net als Hideo Nakata (The Ring) staat hij garant voor een stevige dosis J-Horror. De muziek is van de Japanse componist Kenji Kawai (Ghost in the Shell, Dark Water). Als je sfeervolle muziek wilt die perfect past bij de toon van de film, zit je bij hem aan het juiste adres.

Achter de camera zit dan weer Christopher Doyle, tot 2007 de vaste cameraman van Wong Kar Wai maar ook verantwoordelijk voor het camerawerk in Hero en Paranoid Park. Zijn aanwezigheid maakt de film visueel bijzonder aantrekkelijk en hij tovert vaak schilderachtige beelden op het scherm. De gemiddelde Japanse horrorfilm is al zeer stijlvol, maar Tormented mag zich gerust een trede hoger plaatsen.

Net als andere Japanse horrorflms onderscheidt Tormented zich van zijn Westerse tegenhangers door de nadruk te leggen op sfeer en stijl

Voor Doyle is deze film trouwens zijn introductie tot 3D. Het resultaat is vaak ronduit verbluffend. Hoewel de 3D-toevoeging vooral bestaat uit het zogenaamde pop-up effect, gebruikt Doyle het op een doeltreffende manier. De meest indrukwekkende voorbeelden hiervan zijn waarschijnlijk de scènes met de spiraaltrap op het einde en een geniaal film-in-filmmoment, waarbij Daigo tijdens het kijken van een 3D film het pluchen konijn uit de stereoscopische projectie grijpt. Tormented mag zich gerust in het rijtje van beste 3D-films nestelen, naast Hugo en Pina, en bevestigt nog maar eens dat de Japanners bijzonder sterk zijn in het maken van horrorfilms.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de