Dit was 2014
Ook in 2014 bestond een filmdieet uit variatie: troep en haute cuisine wisselden elkaar al dan niet bewust af. Het cinemalandschap vormde weer een groots en smakelijk buffet, al moest je nu en dan iets grondiger zoeken naar delicatessen. En soms ligt er al eens een vergeten groente tussen.
Vergeef ons de culinaire vergelijking – de feestdagen, u kent dat wel. Feit is dat ook de redactie van KUTsite het voorbije jaar flink wat filmvoer verteerd heeft en u graag de conclusies daarvan presenteert, met bijhorende top 10.
Opmerkelijk is dat een enkele films waarvan je het niet zou verwachten, onze bioscoopzalen niet haalden. Het formidabel All is Lost was beslist top-10 voer, maar werd niet commercieel genoeg geacht. Lone Survivor (met Mark Wahlberg), de sequel Muppets Most Wanted, Terry Gilliam’s The Zero Theorem, Predestination (met Ethan Hawke), de thrillers Open Windows en Grand Piano met Elijah Wood, de kookkomedie Chef, … waren niet allemaal even goed, maar je zou toch veronderstellen dat er een publiek voor is. Geen van deze films kende echter een bioscooprelease. Gelukkig kent een filmfanaat intussen genoeg andere manieren om van deze films te genieten, maar het maakt ook dat een filmwebsite als KUTfilm stilaan ook meer aandacht mag hebben voor deze andere manier van filmbeleving. We hopen jullie in 2015 alleszins te verrassen met een nieuwe look.
Een aantal films verdeelde de redactie als gewoonlijk. Guardians of the Galaxy was voor de ene een verfrissend avontuur, voor de ander ouwe koek. Snowpiercer had zijn fans, maar stelde ook teleur. The Double zorgde voor evenveel frustraties als opwinding.
Heel wat films vonden we unaniem goed, maar worden overtroffen door nóg betere prenten. Nymphomaniac maakt op één of andere manier op iedereen indruk – en dat ging overwegend met applaus gepaard – maar de appreciatie bezorgde de film geen plaats in onze top 10. Ook het mooie Her, het imposante Mr. Turner, Jarmusch’ vermakelijke Only Lovers Left Alive, het kleurrijke The Grand Budapest Hotel en verrassend genoeg The Raid 2: Berandal kwamen in aanmerking maar vielen uit de boot.
Er verscheen het afgelopen jaar nog een aantal films die zeker een vermelding waard zijn. De Poolse Oscarkandidaat Ida, het Turkse drama Winter Sleep, het krachtige 12 Years a Slave en prima Hollywoodentertainment als Edge of Tomorrow en The Lego Movie. Violet, The Drop, Calvary, The Rover, 20.000 Days on Earth, Child’s Pose, The Reunion, Pride, Love is Strange, A Most Wanted Man en Starred Up werden allemaal wel door minstens één redactielid hoog gewaardeerd. Leviathan lokte goedkeuring uit, maar deze toch net iets mindere film van Zvyagintsev in je top 10 plaatsen, voelt een beetje als cinefiele dwang.
Een aantal namen viel dit jaar niet te vermijden. Willem Dafoe zat in zowel Out of the Furnace, John Wick, The Fault in Our Stars, Nymphomaniac, The Grand Budapest Hotel als A Most Wanted Man! We vangen het nieuwe jaar dan nog aan met Pasolini, waarin hij de hoofdrol speelt. Onze eigen Nicoals Karakatsanis viel evenmin te negeren. Hij hanteerde de camera voor zowel The Loft, The Drop, Welp als Violet.
2014 was ook voor andere Belgen een topjaar - alweer! Veel applaus voor de Dardennes (Deux jours, une nuit), Bas Devos (Violet), Pieter van Hees en Jérémie Renier (Waste Land), Jonas Govaerts (Welp), Michael R. Roskam (The Drop) en Adil El Arbi (Image - al had hij vooral succes in andere middens). Sommige jonge leeuwen applaudisseren misschien iets te hard voor zichzelf, maar anderzijds wensen we de vele Belgische talenten evenveel succes toe als Matthias Schoenaerts. De eerste Vlaamse Hollywoodster was weliswaar slechts in 2 bijrollen te zien (The Drop en The Loft) en kwam vooral in het nieuws omwille van de twee Vlaamse projecten die hij liet vallen en zijn protest tegen een ongeauthoriseerd boek over zijn vader, de vele grote producties die we in 2015 te zien zullen krijgen, zullen tonen dat hij geenszins stilgezeten heeft. Minder geluk was er voor Nico Leunen: hij ging aan de slag als monteur voor Lost River, het regiedebuut van Ryan Gosling, maar de film werd op boegeroep onthaald en zal in de VS geen bioscooprelease krijgen. Rest de man enkel leuke anekdotes over hoe hij bij het sympathieke koppel Goslin-Mendes aan de keukentafel zat.
2014 was ook het jaar van Matthew McConaughey: een Oscar voor Dallas Buyers Club, een gesmaakte bijrol in The Wolf of Wall Street en een wereldwijd succes voor Interstellar plaatsen hem voorgoed in het rijtje van megasterren. Ook Scarlett Johansson is lang niet uitgeteld. In Her maakte ze indruk met enkel haar stem, in Under the Skin liet ze haar fysiek het werk doen en met Lucy ging ze voor popcornsucces.
Rest ons uiteindelijk mee te geven welke 10 films het voorbije jaar ons filmhart deden smeulen. Zowel spektakels als intieme drama's, internationale producties als Hollywoodvoer, festivalfavorieten als blockbusters, vind je in deze lijst. Het witte doek was ook in 2014 multifunctioneel en had voor elk wat te bieden.
10. The Tale of Princess Kaguya
Dit betoverende sprookje voor jong en oud werd vormgegeven op traditionele ambachtelijke wijze, met visueel imponerend effect. Een deugddoend verhaal waarmee de 78-jarige animatiemeester Takahata waardig afscheid neemt van zijn publiek. Lees hier de recensie.
9. Blue Ruin
Een even ironische als intelligente misdaadfilm, met een underdog van jewelste als hoofdpersonage. Een festivalfavoriet, en dat is gezien de naar de Coens verwijzende, stijlvolle combinatie van zwarte humor en meedogenloos bloedvergieten , geen wonder. Lees hier de recensie.
8. Deux jours, une nuit
De meest optimistische film van de broers Dardenne is toch nog altijd een tragisch en aangrijpend sociaal drama. Een eenvoudig, maar treffend relaas over onze niet altijd even solidaire samenleving, door Marion Cotillard formidabel van vuur en energie voorzien. Lees hier de recensie.
7. Boyhood
Het leek een voorrecht, het leven van zomaar een jongen van heel dichtbij te mogen volgen. Regisseur Richard Linklater laat het geheel ongedwongen en spontaan verlopen, met grote en kleine momenten zonder nadrukkelijke ensceneringen of dramatiek. Als schitterende illustratie van wat opgroeien eigenlijk is, is Boyhood de ultieme coming-of-agefilm. Een klein juweeltje.
6. Nebraska
Deze spaarzaam vertelde karakterstudie van Alexander Payne heeft een licht absurde, droogkomische bovenlaag die de film hapklaar maakt, maar waaronder een aandoenlijke tristesse schuilt: om het verloren, nutteloze leven van Woody Grant (een geweldige Bruce Dern) en bij uitbreiding om het bedroevende lot van de Midwesternse bevolking. Tegelijk is Nebraska een ontroerend, sober gebracht vader- en zoon relaas, dat in indringend zwart-wit nog aan sterkte wint. Een film die langzaam je hart binnensluipt en daar nog even blijft vertoeven.
5. Under the Skin
Deze volkomen onvergelijkbare prent slaagt er in ons met een ongekende kilte een bevreemdende, gruwelijke opeenvolging van niet geheel verklaarbare taferelen voor te schotelen, waarin Scarlett Johansson ijzig stil een niet te vatten soort wezenloosheid uitstraalt. Het geheel is letterlijk onvoorstelbaar en in hoge mate magnetiserend, met dank aan de vele soorten duister en krankzinnige soundscape. De mensheid gereduceerd tot niets, op magistrale wijze. Lees hier de recensie
4. Nightcrawler
Een heerlijk beklemmende satire op de excessen van de nietsontziende sensatie-televisie, met een briljante Jake Gyllenhaal in de hoofdrol, de man die zichzelf maar blijft heruitvinden. Debuterend regisseur Gilroy leidt ons rond in een diabolische wereld waarin ondoden meester zijn en schetst zo een ontnuchterende, misselijkmakende kijk op een zoveelste tak van de samenleving waar we walgend van willen wegkijken. Lees hier de recensie.
3. Mommy
Een explosieve, emotionele film die dankzij stevig acteerwerk en een levensechte plot, het melodramatische weet te vermijden. Xavier Dolan blijft zijn pubiek verrassen (dit jaar verscheen ook Tom à la ferme, waarin hij zelf de hoofdrol speelde): Mommy beleef je als kijker niet alleen mee door de overdachte, inventieve cameravoering en de subliem samengestelde soundtrack maar vooral door het treffende, hartverscheurende relaas. Dolan bespeelt met een moeder-zoonrelatie vertrouwd terrein, maar combineert tragiek en levensvreugde schitterend.
2. Interstellar
De films van Christopher Nolan duiken telkens op in onze top 10, zo blijkt. Er is dan ook niemand die zo meesterlijk intelligente blockbusters creëert: spannend en meeslepend, inventief en origineel, raadselachtig en pakkend. Interstellar is natuurlijk ook vergezocht en nodeloos complex, maar biedt de kijker tenminste een uitdaging. Kosmisch spektakel, aangrijpend familiedrama, epische science-fiction, existentieel raadsel, ... Interstellar was het allemaal. Nolan weet dit dan nog eens met gemak in een visueel verbluffend geheel te gieten en definieert aldus nog maar eens wat cinema in de allereerste plaats is: betovering, verwondering, passie.
1. The Wolf of Wall Street
2014 ging knallend van start met deze o zo entertainende, gitzwarte komedie van Martin Scorsese, die iets wezenlijk vertelt over de mens in al zijn hebberigheid en zo een brute blootlegging vormt van de misvormde Amerikaanse idealen. Tegelijk deconstrueert de film speels en grandioos een hiërarchisch systeem van pluimen en gepluimd worden, wat misschien wel de mensheid van deze eeuw zal definiëren. Scorsese in topvorm, misschien minder rauw dan we van hem gewend zijn, maar alleszins in meer dan excellente doen. Maar dat The Wolf of Wall Street echt helemaal overweldigt, danken we aan Leonardo DiCaprio, die met meesterschap de waanzin uitbeeldt en daarmee een onvergetelijk personage schept. 'I've been a poor man and I've been a rich man. And I choose rich every fucking time'.
Reageren kan op onze facebookpagina.