The Mafu Cage

Jonge, naïeve Cissy en bemoederende Ellen zijn de dochters van een overleden primatoloog en leven samen in een incestueuze relatie. In hun huis staat een kooi, waarin ze een aap als huisdier houden. Terwijl Ellen zich focust op haar carrière en contact houdt met de buitenwereld, glijd Cissy stilletjes weg richting krankzinnigheid. Regisseur Karen Arthur maakt van The Mafu Cage absoluut een horror, maar evengoed een psychologisch kamerdrama. Een absurde film die - ondanks zijn excentrieke karakter - er nooit echt in slaagde een aanzienlijke cultstatus te bereiken.

Het huis van de zussen staat vol met Afrikaanse artefacten: tapijten van dierenhuid, maskers van inheemse stammen, exotische planten en lianen tegen de muur. Vooral de eigenaardige Cissy voelt zich volledig thuis en speelt heel de dag dierengeluiden en Afrikaanse muziek. Karen Arthur creëert zo een kille, lugubere sfeer.

Het is moeilijk te bepalen in welke mate The Mafu Cage gekend is bij het publiek. Online is er nauwelijks iets over te vinden, de film heeft niet eens een Wikipediapagina. Aan de ene kant is dat logisch: veel kijkers zullen moeilijk kunnen omgaan met het claustrofobische en perverse verhaal. Aan de andere kant slaat het nergens op. Je zou denken dat een gestoorde prent als deze er in slaagt om decennia na zijn release een loyale groep fans samen te brengen.

Een absurde film die - ondanks zijn excentrieke karakter - er nooit echt in slaagde een aanzienlijke cultgemeenschap voort te brengen.

The Mafu Cage kende destijds een goede ontvangst in Cannes, maar door de zwakke release belandde hij in de vergetelheid. De film is eigenlijk uniek en het is enigszins vreemd dat hij zoveel jaren later nog niet overtuigend valt te categoriseren als cultfilm. Misschien dat dat in de toekomst alsnog gebeurt.

Jef van Cleynenbreugel Helemaal (niet) akkoord? Lees de