Young Hearts

Hoe ontkom je met een verhaal over twee tienerjongens die verliefd worden op elkaar aan de onvermijdelijke vergelijking met Close? Door die makke parallel compleet te negeren en gewoon een volstrekt ander relaas te brengen. Young Hearts is een jubelende ode aan verliefdheid.

Hoewel het voor de 14-jarige Elias niet evident is te erkennen dat hij een meer dan flinke boon heeft voor zijn nieuwe buurjongen Alexander, is Young Hearts geen zwaar op de hand zijnde tragedie. Dit emotionele relaas, dat inzoomt op de pijn en onzekerheid die een knagende verliefdheid met zich meebrengen, houdt de moed er in en laat de personage strijdvaardig hindernissen proberen overwinnen.

Dat betekent niet dat het geen confronterend drama is. Anthony Schatteman heeft voor zijn langspeelfilmdebuut een laag waarachtigheid aangeboord die binnenkomt. Hoewel de film een zekere rooskleurigheid hanteert, leef je mee met de groeipijnen van Elias. De wel erg sterke vertolking en prima acteursregie van Lou Goossens, die zonder veel woorden sterke emoties weet uit te drukken, is daarbij cruciaal. De scène waarin hij in de auto zijn moeder toespreekt, is goudeerlijk en pakkend.

Ook Alex wordt prima vertolkt, al is dit personage een stuk karakterlozer. Laat ons daarnaast zeker niet onderschatten wat Dirk Van Dijck, Geert Van Rampelberg en zeker Emilie De Roo bijdragen in de rol van begripvolle familieleden. Van Rampelberg amuseert zich duidelijk als charmezanger.

Een overtuigende ode aan groeipijnen en ontluikende verliefdheid

Hoewel Young Hearts zich zonder gêne laat kenmerken als een publieksvriendelijke film - zelfs geschikt voor de hele familie - voelt deze productie nergens aan als een compromis. Het is bijzonder verfrissend een verhaal vol zelfvertrouwen te zien verteld worden zonder nadrukkelijk aan de perceptie van de kijker te denken - want dat was toch wel wat Holy Rosita, Milano, J'aime la vie en soortgenoten doen. Schatteman heeft vakkennis genoeg om elke scène te laten aanvoelen als af, als warm, als echt en toont nergens een twijfel. Hij ambieert daarbij veel minder de artistieke bluf van zijn collega's en komt net daardoor dichter bij cinema - ook al zet hij Pommelien Thijs en Maksim op de soundtrack.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de