La Môme

Stel dat u het geld, de tijd en de woordenschat had om u zoals Brad Pitt en Angelina Jolie in Berlijn te vestigen, wat stond de voorbije weken dan zeker op uw culturele agenda? Juist, het prestigieuze filmfestival. Niet mis wat je daar allemaal kon kijken: de nieuwe François Ozon (het deels in Brussel opgenomen Engelstalige Angel), het Belgische Ex-Drummer, Marianne Faithful als hoer in Irina Palm van de Brusselse Sam Garbarski. Maar met een beetje sympathie voor het Franse chanson stond ook de openingsfilm geheid op uw verlanglijstje: een portret van Edith Piaf.

Hoewel, portret? La Môme is meer een kriskras door elkaar gekunstelde mengeling van sfeerbeelden uit Piafs leven. Regisseur Olivier Dahan kiest voor een wel heel opvallende verhaalstructuur. Voor een traditioneel lineaire kijk op de levenswandel van de kleine dame met een stem als een klok ben je beter af met een biografie in boekvorm. Dahan (die ondermeer ook La Vie Promise maakte, net als videoclips voor ondermeer The Cranberries en MC Solaar) laat dan wel even een Marlène Dietrich het scherm oplopen, andere bekende kompanen als Jean Cocteau en Charles Aznavour worden geweerd. Meer nog: terwijl Piafs twee officiële echtgenoten maar zijdelings aan bod komen krijgt haar grote liefde Marcel, een bokser van Marokkaanse afkomst, heel wat schermtijd.

Die man zorgt voor een van de meest memorabele passages. Of beter, dat doet Marcels verdwijnen. In een schitterend surrealistische scène dwaalt de tirannieke ster door haar huis, op zoek naar het cadeau dat ze hem kocht. In verschillende hoeken van het huis duiken haar vrienden op. Ze staren haar aan, zij blaft hen af. Tot ze beseft wat er aan de hand is. Wij mogen van deze scène dan al hopen dat David Lynch ze ooit ziet en na Inland Empire terug gaat geloven in de kracht van pellicule om dromen in beeld te brengen; tegelijk vrezen we ook dat Dahan niet helemaal wakker was in de montagecel.

De combinatie tussen een hypermoderne en hyperactieve manier van vertellen met een chique, soms somptueuze set design en beeldvoering werkt op momenten als deze immers erg goed maar slaat even vaak als een tang op een varken. De prent springt zo driftig van Piafs aftakeling, naar haar wat karikaturaal aandoende maar op feiten gebaseerde kindertijd ?meisje van lichte zeden Seigner is haar surrogaatmoeder, een gelovige hoer die het kind opvangt als het tijdelijk blind wordt? en weer terug naar de glorieperiode zodra ze werd ontdekt door een theaterdirecteur (Depardieu), die genaamde Edith Gassion voorzag van de bijnaam la môme piaf of kleine mus en haar zo de legende in hielp katapulteren.

Hoedje af toch, voor Marion Cotillard (Big Fish, Un Long Dimanche de Fiançailles). Zij slaagt er niet alleen in om Piafs fantastische nummers foutloos te lippen, bovendien maakt ze de diva niet alleen op haar hoogtepunt overtuigend, maar ook op haar vierenveertigste - dan ziet de met haar gezondheid sukkelende diva er minstens zeventig uit. Zij brengt Piaf niet tot leven op de manier zoals dat in een 'normale' biopic gebeurt, maar dat is hier dan ook niet de bedoeling. De op extreme emoties uitgekozen en daarnaar gemodelleerde slices of life die je wel krijgt te zien, zijn op hun beste momenten erg intens. Neen, spijt om dit tragische bestaan door een roze bril hebben bekeken is nergens voor nodig.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de