Mariées mais pas trop

Ah, wat hebben wij het voor Jane Birkin. Of ze nu in gebroken Frans "soixante-neuf, année érotique" kraakt op een oude Gainsbourg-vinyl of het podium ophuppelt met Arno. Even leuk lijkt ons Birkins verrassend uitgebreide filmcarrière, gaande van haar madame Fortescue in Merchant-Ivory's A soldiers daughter never cries over haar werk met Agnès Varda (oa 'A.V. sur J.B.') tot haar glansrol in Marion Hänsels Coetzee-verfilming en Zilveren Leeuw-winnaar 'Dust'. Leve Jane!

In dit debuut waarin ze wordt gekoppeld aan Emilie Dequenne, beste actrice in Cannes '92 voor Rosetta, is Birkin bij momenten goud waard als oudere intrigante die mannen selecteert aan de hand van hun chequeboek en levensverwachting. Maar u merkt meteen al op: een origineel uitgangspunt is dat niet echt. Het wordt nochtans met de minuut meer cliché: Dequenne vindt die praktijken eerst verwerpelijk, maar wordt al vlug een bereidwillig leerling van de scrupulesloze oma. Waar zoiets in Amerika al een makke film oplevert (zoals het door K.U.T dan ook niet besproken 'Heartbreakers') krijgen we de vaudeville hier ondanks het Cote d'Azur-decor ook nog eens binnen een bijzonder bescheiden productiebudget geserveerd, wat het gedoe niet makkelijker verteerbaar maakt.

De halfbakken pogingen tot fysieke humor van Elkaïm (Presque Rien) en Cornillac (Carnages) maken dit helemaal een filmpje om vlug te vergeten. En Birkin noch Dequenne is zonder geïnspireerd filmmaker achter de camera bijster overtuigend. Geef die vrouwen een Ozon!

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de