House of D

Nostalgie en jeugdsentiment zijn mooie waarden. Getuige de torenhoge funfactor van recente comicverfilmingen als The Fantastic Four. Niet eens een sterke film, maar toch boeiend omdat we zonder problemen mijmerden naar de onbezorgde kindertijd van de luiers en de papflessen. Hoedanook, voor nostalgie koop je nog niet persé een goede film. Dat bewijst 'House of D', het speelfilmdebuut van David 'Mulder' Duchovny die eerder enkele X-files episodes inblikte.

Duchovny is Tom Warshaw, een getalenteerd cartoonist die van NY naar Parijs verkaste om zich toe te leggen op zijn vrouw en zijn zoontje. Niet dat iemand er ooit naar vroeg, maar Tom wil zijn verhaal doen. Mijmerend start de zagerige Duchovny voice-over te zaniken over die warme zomer van 1973, de tijd dat hij samen met zijn achterlijke vriend Pappass (Robin Williams) de bestelling van de beenhouwer ging ronddragen en over de tijd dat hij in de vrouwengevangenis "House of D" zijn engelbewaarder ontmoet. Tommy's moeder, een aan pillen verslaafde huissloof, tracht haar zoon te behoeden voor het gevaar dat 'realiteit' noemt, maar mist de maturiteit om voor zijn opvoeding in te staan.

House of D is erin geslaagd alles te doen rammelen wat maar kan rammelen. Robin Williams is zelden zo ergerlijk geweest als in zijn over-the-top performance als 'Pappass the retard' en Duchovny's echtelijke wederhelft Téa Léoni's acteerlexicon bestaat enkel uit janken en grienen. De enige die er niet berooid afkomt is misschien nog Anton Yelchinn (Hearts in Atlantis) die de jonge Tom Warshaw nog enige geloofwaardigheid meegeeft.

House of D rammelt langs alle kanten.

Het mag Duchovny sieren dat hij fijne herinneringen heeft aan zijn kindertijd, maar of hij er ons daarom moet mee lastigvallen? Dit coming of age drama is een egocentrische, bijna narcistische warboel die zich tracht recht te houden aan een al te gezapig scenario en op de koop toe bulkt van flauwe grappen (Williams die een erectie krijgt van een horrorfilm).

Het goede nieuws is dat House Of D maar 90 minuutjes duurt, het slechte dat anderhalf uur nooit zo'n eeuwigheid leek.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de