Metro Manila

Filmliefhebbers kennen de Britse filmmaker Sean Ellis wellicht van Cashback, een charmante romantische komedie, gebaseerd op de gelijknamige, Oscargenomineerde kortfilm van dezelfde cineast. Op The Broken na, een weinig geziene Franse horrorprent, had de man nadien niet veel verwezenlijkt. Met Metro Manila maakt hij echter een serieuze carrièresprong. Dit krachtige drama won de publieksprijs op Sundance en getuigt van een sterke maturiteit en overdachte narratieve en visuele stijl.

Oscar Ramirez trekt met zijn gezin van het platteland naar Manila om er een nieuw bestaan op te bouwen. De stad verwelkomt hen niet bepaald met open armen. De familie wacht aanvankelijk alleen maar spot, vernedering en uitbuiting. Een rechtschapen, hoopvol figuur als Oscar komt al snel voor enorme morele dilemma's te staan.

We leren de Filippijnse hoofdstad kennen doorheen de ogen van een groep naïeve en onschuldige nieuwkomers. Het is geen romantisch beeld. In aangrijpende taferelen krijgen we zicht op de verrotting en verruwing die deze stad lijken te kenmerken. Ellis vervangt in enkele scènes het geluid door bezinnende muziek, waardoor een afstand wordt gecreëerd tussen actie en kijker, een manoeuvre dat je laat reflecteren op de indringende gebeurtenissen zonder dat je het gevoel krijgt met je neus in de rotzooi geduwd te worden maar je ook in de positie van welstellende Westerling plaatst.

In bijzonder sfeervolle, uitgekiend belichte shots, volgen we de protagonisten doorheen hun poging een menswaardig bestaan op te bouwen. De warmte en harmonie binnen het gezin van Oscar vormt een eiland in een onmenselijke zee. Dergelijke stevige, beklijvende noodlotsdrama's hoeven we niet elke week op ons cinefiel bord te krijgen, maar als ze van dit niveau zijn, maken we graag tijd om ze achteraf te laten bezinken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de