Des plumes dans la tête

Dit ingetogen drama over rouw en verlies springt vanaf de eerste beelden in het oog door zijn prachtig gestileerde fotografie, in monochrome blauwe en grijze tinten. Heel even heb je het gevoel in een geësthetiseerde natuurfilm beland te zijn waar uitgebreid ingezoomd wordt op de fauna en flora van het landschap rond de vijvers van Genappe, een streek die bekend staat voor zijn suikerfabriek, uitgestrekte bietenvelden en trekvogels. Dit Waals vasteland waar industrie en natuur een bevreemdende symbiose aangaan levert sterke, herkenbare beelden op die druipen van melancholie en symboliek. Dit is het decor van het triest verhaal van een koppel dat hun zesjarig zoontje verliest en het moeilijke verwerkingsproces dat er op volgt.

Vooral Blanche, de moeder van Arthur komt het verdriet moeizaam te boven en balanceert op de rand van de waanzin. Weken na de begrafenis dekt ze nog steeds de tafel voor drie en in hun nieuwe huis richt ze een kamer in voor haar zoontje. Als haar man werken is, trekt ze er op uit en brengt in haar verbeelding tijd door met Arthur in de buurt van de vijvers waar hij verdronken is. Tijdens deze tochten ondergaat Blanche een soort ritueel helingsproces, geïnduceerd door het contact met de natuur en de elementen en het imaginaire samenzijn met haar zoontje, van wie ze nooit echt afscheid heeft kunnen nemen.

Naast een sterke invloed van het symbolisme (de reflectie van de natuur, de seizoenen en hun kleuren in de gevoelens van de personages) voegt de dunne lijn tussen werkelijkheid en verbeelding ook een vleugje magisch-realisme toe aan de film. Af en toe verraadt het beeld een zweem van nostalgie, een ironische zucht naar een nationaal verleden (met de foto van Boudewijn aan de muur of de jaarlijkse optocht van oud-strijders).

Des plumes dans la tête is het zoveelste bewijs dat de Belgische cinema aan een ware opmars is begonnen, hij werd dan ook met reden geselecteerd om ons land te vertegenwoordigen in Cannes. Enig minpunt aan deze bijzonder poëtische en tedere film is het veel te lang uitgesponnen einde. In de afwikkeling gaat Blanche de ultieme confrontatie met zichzelf aan via het intieme samenzijn met een jonge ornitholoog/voyeur. Op zich past een dergelijke naïeve ontwikkeling nog binnen de dromerige sfeer van het geheel en binnen de symbolische voltooiing van het helingsproces maar omdat het allemaal veel te langdradig is uitgewerkt verliest het zijn magie, waardoor de film heel wat van zijn potentiële kracht inboet.

Helemaal (niet) akkoord? Lees de