Dit was 2016
Uit de eindejaarslijstjes die traditiegetrouw opduiken, valt voor een keer niet meteen te concluderen welke bioscoopfilms de beste van dit jaar genoemd kunnen worden. Je zag lang niet zo’n verscheidenheid in deze top tienen. 2016 was als altijd vooral een heel divers jaar maar wie er wat als beste uitkoos blijkt dit keer veel minder voorspelbaar.
We stellen jullie graag ook de KUT-top 10 voor en kijken even terug op wat het voorbije filmjaar te bieden had aan zowel de pellicule- als de popcornvreter.
KUTredacteurs hebben een heerlijk bestaan, dat zich voor een groot deel in de donkere zalen afspeelt, waar alles mogelijk is en je al dan niet lichtjes bedwelmd weer naar buiten gaat - ken je nog filmfans met een vlotte pen, laat het ons vooral weten! Maar we zijn helaas geen superhelden. We hebben dus ook films gemist, mogelijk zelfs meesterwerkjes. A Quiet Passion, L’économie du couple, Baccalauréat en de documentaires Fuoccoammare en Life Animated behoren tot deze groep.
Nu en dan vallen er ook films op die geen officiële release kregen maar die toch op ons enthousiasme konden rekenen. Zo raden we Green Room ten zeerste aan en valt de documentaire Brothers absoluut een topper te noemen.
De Vlaamse film heeft zich laten gelden zoals voorheen: met nu en dan een fatsoenlijke poging, maar zonder veel durf. De Premier ging daarbij met het meeste aandacht lopen, maar deze genrethriller kwam te goedkoop over. Verder zochten de meeste Vlaamse producties wat bescheiden naar een publiek. Cecilia Verheyden kon het matige Achter de wolken kwijt aan de bejaarde meerwaardezoeker, terwijl De buurtpolitie: de grote geldroof zich zo nadrukkelijk op de verdwaasde massa richtte dat het succes had.
Waren wel de moeite: een topdocumentaire die je in onze 10 terug vindt - en dat is dan niét het sterke The Land of the Enlightened - , het waarachtige Le Ciel Flamand, Belgica, lang niet zo succesvol als verhoopt, en het absurdistische Problemski Hotel. King of the Belgians leek zijn publiek te verdelen maar kan zeker op onze sympathie rekenen, al was het maar omdat deze originele film geen verdeler vond. Vincent, van Christophe Van Rompaey, was een meer dan aardige poging om een Vlaamse Little Miss Susnhine op poten te zetten. Over de taalgrens viel La fille inconnue op.
Broer – met Titus De Voogdt en Koen De Bouw – was minder dan matig te noemen en Pippa met Natalie Meskens zegt ons vooral niets. Luc Wyns is misschien wel de grootste pineut: zijn Uitschot (Crimi Clowns 2) moet ergens even een release gehad hebben, maar dat is ons volkomen ontgaan. Helden van de zee – gebaseerd op een Ketnetreeks – hebben we aan het jonge volkje over gelaten, terwijl Brak met Sam Louwyck op de achtergrond bleef. Nic Balthazar kwam aanzetten met Everybody Happy maar overtuigde daar vrijwel niemand mee. Laat 2017 maar snel van start gaan. Alleen al met Home van Fien Troch kan het niet meer stuk.
Het was natuurlijk niet alleen ons eigen land dat voor rotzooi zorgde. Tot het slechtste wat 2016 te bieden had, horen alvast The Brothers Grimsby, Rock the Kasbah, Captain America: Civil War, Office Christmas Party, Now You See Me 2, Inferno, Bad Neighbours 2, Independence Day: Resurgence, Daddy’s Home, Batman v Superman, Assassin’s Creed en Collateral Beauty. Ja, dat zijn allemaal Amerikaanse studiofilms maar die lopen dan ook het meest in de kijker. De meest bedroevende producties van allemaal bleken echter het volkomen mislukte Zoolander 2 en het walgelijke Dirty Grandpa.
En dan zijn er de films die ons zeker wisten te bekoren maar die onze top 10 niet gehaald hebben. Toni Erdmann, die na vele maanden nog steeds volle zaaltjes trekt in de alternatieve cinema, is beslist een van de bijzonderste films van dit jaar. Een conventionele feelgoodprent groeit uit tot een wat ongemakkelijk maar hilarisch festijn en daar geven we graag een speciale vermelding aan.
Anomalisa deed iets wonderbaarlijk deprimerende met poppen, Réparer les vivants bleef aan de goede kant van de melodramatiek met een aangrijpend relaas over orgaantransplantatie en Captain Fantastic toonde Viggo Mortensen in een ontroerende strijd om zijn idealen. Tarantino’s The Hateful Eight was goed maar niet héél goed, net zoals het wat onder de radar gebleven Allied met Brad Pitt.
Hartverscheurend was ook dat verlangen van Saoirse Ronan in Brooklyn, de verloren jaren van Charlotte Rampling in 45 Years en de hoop op ontsnapping van oscarwinnares Brie Larson in Room.
Paterson toverde dan weer een anderhalf uur een grijns op ons gezicht en Love & Friendship combineerde Jane Austen met Oscar Wilde. Kollektivet en Men & Chicken lieten zich als kenmerkende Scandinavische komedie zien met een hoek af. Zootopia wierp zich als één van de meer geslaagde animatiefilms van 2016 op.
Bittere ernst zat er in het stevige Spotlight, het knap geënsceneerde Steve Jobs, het meeslepxend 99 Homes en de moderne western Hell of High Water. The Neon Demon, High-Rise en The Assassin riepen bij pers en publiek dan weer tegenstrijdige reacties op. Films die met vernuft gemaakt zijn door filmmakers met een visie en alleen daarom zijn ze de moeite waard. Ook als je er misschien bij in slaap viel. Suicide Squad werd eveneens op boegeroep onthaald door velen maar wij zagen wel wat in het zootje ongeregeld.
De meeste superheldenfilms wisten ons dan misschien niet te bekoren, science-fiction kunnen we beter verteren. Zowel Rogue One als Star Trek Beyond konden op applaus rekenen.
Zuid-Korea liet ons genieten van het amusante Train to Busan en het weelderige The Handmaiden, terwijl Iran met The Salesman een mooie bijdrage aan het filmjaar leverde. Het Russische Hardcore Henry bleek dan weer meer te zijn dan een foute actieprent.
Geen slecht jaar, alles welbeschouwd, toch? Maar dit zijn uiteindelijk de 10 films die ons het meest wisten te beklijven:
10. THE JUNGLE BOOK
Dit superieure stukje familie-entertainment leek zich aan te kondigen als een generisch product dat teerde op speciale effecten, maar was verrassend genoeg een warme en grappige update van de oorspronkelijke film. Het guitige acteerwerk, de sublieme stemmencast en de wonderbaarlijke effecten - die jungle! - maken van deze prent van begin tot eind een groot genoegen. (recensie)
9. EMBRACE OF THE SERPENT
Dit bezwerende Colombiaanse drama met onze eigenste Jan Bijvoet in één van de hoofdrollen, neemt ons mee op een fascinerende, in magnifiek zwart-wit gevatte trip doorheen langs de Amazone. Een bijna hypnotiserende film die lang blijft nazinderen. (recensie)
8. 10 CLOVERFIELD LANE
Schijnbaar vanuit het niets, zonder uitgekiende promocampagne of maandenlange anticipatie op sociale media, manifesteerde deze onvoorspelbare film zich als een grandioze psychologische thriller die naar Hitchcock en Spielberg hint en John Goodman opvoert in een heerlijk diabolische rol. Een cinefiele popcornfilm die voor een zeldzame keer niet buigt voor de wetten van de blockbuster en gewoon zijn bescheiden zelf mocht blijven. (recensie)
7. ELLE
Met duivels genoegen en een vakkundige ritmering en gebaldheid toont Paul Verhoeven wat hij op zijn 78e nog waard is. Isabbelle Huppert is als vanouds verbluffend goed in deze stevige psychothriller met een sensationeel kantje. De moraliteit van de kijker wordt uitgedaagd. Hoe relatief is eigenlijk de waarde van leugens en oprechtheid? (recensie)
6. CAROL
Todd Haynes is op zijn allerbest met deze geraffineerde studie van onderdrukte menselijke verlangens. Niet alleen een ten top gedreven esthetische beleving, ook een waar acteerfestijn dankzij een grootse Cate Blanchett en een schitterend ingetogen Rooney Mara. Een delicaat, melancholische, diep tragisch liefdesverhaal. (recensie)
5. SHADOW WORLD
De onzekerheid en angst die onze samenleving momenteel bedreigen en de opkomst van terreur en rechts-populistische overheden, zijn koren op de molen van wapenfabrikanten. Deze indringende, genuanceerde documentaire legt weinig hoopgevende mechanieken bloot in een overdachte, diepgaande film die de revolutionair tracht wakker te schudden. (recensie)
4. THE RED TURTLE
Een symbolische overlevingsfilm annex poëtisch liefdesdrama dat zich ontwikkelt tot een mythologische fantasie door anderhalf uur sublieme, uiterst nauwkeurige en van emoties zinderende animatie zonder enige dialoog, verbluffend! Michael Dudok de Wit combineert een gevoelige, ouderwetse tekenstijl met bezielde digitalisering en bespeelt zo het veld tussen Europese animatie en Japanse anime. (recensie)
3. ARRIVAL
Deze fascinerende exploratie van communicatie over de grenzen van tijd en ruimte heen, vormt plausibel, intelligent vertier waarin wetenschap, poëzie, tragiek en filosofie elkaar meesterlijk bestuiven. Dennis Villeneuve durft tegendraads dus een atypische, zeer beheerste sciencefictionprent te draaien, die door de ijzersterke Amy Adams van een emotionele dimensie wordt voorzien. (recensie)
2. THE REVENANT
Eén van de meest intense acteurs die een samenwerking aangaat met één van de interessantste filmmakers van zijn generatie: The Revenant is zelfs meer dan de som daarvan geworden. Visueel overrompelend wist dit intense overlevingsdrama van het grote scherm te spatten, waarbij de kijker ieder moment de genadeloosheid voelt van het barre landschap waaraan de protagonist werd overgeleverd. DiCaprio kreeg eindelijk zijn Oscar. (recensie)
1. I, DANIEL BLAKE
De militante Britse cineast Ken Loach wist op zijn 79e de meest relevant film van het jaar op ons los te laten. In dit hartverscheurende drama beleven we de onmacht en vernedering van mensen die doorheen de kille mechanismen van een geprivatiseerde, hebberige staat worden gejaad. Met veel warmte en humor maar helaas ook zeer aannemelijke tragiek, ontwikkelt I, Daniel Blake zich tot grootse, essentiële cinema die ons een spiegel en ontstellend genoeg zelfs een glazen bol voorhoudt. (recensie)