Dit was 2021

Net als 2020 heeft ook het afgelopen filmjaar ons vooral op onze honger laten zitten. Ook in 2021 waren de bioscopen amper meer open dan gesloten en kunnen we dus enkel terugkijken op een versplinterd filmjaar, met releases die nog uit 2020 doorsijpelden, met producties die na enkele weken al op een streamingdienst te zien waren, met een heleboel topfilms die allemaal in dezelfde periode uitkwamen en amper de tijd kregen om ontdekt te worden. Het was frustrerend, het was triestig, het was stresserend.

Maar het was ook mooi. Zoals altijd. Er was magie en avontuur, epos en drama, vergelding en passie, humor en moord, seks en actie. In elk genre viel er wel een topper te ontdekken. Al koppelen we die zoektocht ook aan de verzuchting dat minstens zes streamingabonnementen nodig zijn om alles te vinden wat de moeite mag genoemd worden. Maar dat hadden we vorig jaar al vastgesteld in onze terugblik.

Op een éénmansredactie - want dat zijn we in de praktijk toch wat geworden - blijkt tijd beperkter dan ooit. Een aantal voorname producties raakten niet gerencenseerd, waaronder Rifkin's Festival, Wolfwalkers, In the Heights, Cry Macho, La civil, Venom: Let There Be Carnage, The Man Who Sold His Skin, Gagarine en Mijn vader is een saucisse, al was er in sommige gevallen ook wel een gebrek aan interesse. A Hero en Matrix Resurrections hadden we graag geletterboxd maar we wachten daarvoor de zoveelste heropening van de zalen af.

De Netflixen en aanverwanten boden ons nu en dan een meevaller die een plaats op het grote scherm had verdiend. Pieces of a Woman, Luca, The Dig, News of the World, Kajillionaire, The Mitchells vs the Machines, Love and Monsters, Shiva Baby, Let Them All Talk, No Sudden Move (dat zijn twee Soderberghs op één jaar!), The Harder They Fall, tick, tick... BOOM!, Passing, The Trip en Possessor bleven allemaal om diverse redenen bij en vormen een mooie vertegenwoordiging van de diversiteit op de streamingdiensten. Maar er was ook veel grijsheid: producties die voor tijdverdrijf zorgen maar zo vergeten zijn (Stowaway, The Unforgivable, The Midnight Sky, Underwater), teleurstellend werk van grote namen (The Woman in the Window, The Guilty) tot regelrechte trash (Thunder Force, The Prom).

De Vlaamse cinema zag af. Het aanbod was goed maar beperkt, maar het publiek voelde zich niet aangesproken en ging zeker niet en masse kijken naar Rookie, Cool Abdoul, Kom hier dat ik u kus (een Nederlandse co-productie), Dealer en Red Sandra. Intussen werden er meer Vlaamse series op ons los gelaten dan we aankunnen. Er is meer dan een boosterprik nodig om dit vlakke filmlandschap weer tot leven te brengen.

In de multiplexen is vrijwel geen plaats meer voor iets anders dan blockbusters, kinderfilms en leeghoofdige spektakels. Maar films als Jungle Cruise, Suicide Squad, No Time to Die, Eternals, Ghostbusters: Afterlife, Cruella, A Quiet Place Part II, Black Widow, Cash Truck, Encanto en zelfs F9: The Fast Saga hadden allemaal best vermakelijke momenten en we zoeken ons cinemaheil nog steeds even graag in de mastodonten van bioscopen als in de cinefiele arthousecinema's. Ook daar kan het tegenvallen trouwens: Benedetta, Old, Annette, House of Gucci en Last Night in Soho kwamen allemaal met grote verwachtingen gezien de staat van dienst van de cineast, maar konden ons weinig bekoren. En hoe kan het succes van Spider-Man: No Way Home verklaard worden?

Toch valt er het meest te ontdekken, te bewonderen en te genieten van de kleine films en de grote verhalen die ons uit alle hoeken van de wereld bereiken. Het betere Hollywoodwerk, de alternatieve film, wereldcinema, ... Noem het wat je wil maar weet dat er ook voor dit soort producties een publiek blijft bestaan dat graag het collectieve donker opzoekt. The Courier, Worth, Tout s'est bien passé, Stillwater, Bad Luck Banging or Loony Porn, Les Intranquilles, Don't Look Up, Slalom, Bergman Island, Minari, Pleasure, Madres paralelas, Pig, The Lost Daughter, The Last Duel, Falling, Minari, The Assistant, My Salinger Year, I Care a Lot, The Mauritanian, Peninsula, Petite maman en Les Olympiades kan je stuk voor stuk sterke films noemen die iets los wisten te maken, ook al moesten ze strijden om de aandacht van de cinemabezoeker.

In het bijzonder vermelden we The Worst Person in the World. Dit Deense kleinood ontwikkelde zich tot publiekslieveling en prijzenpakker maar zal je niet in onze top 20 terugvinden. Soms mis je als liefhebber elke connectie met een film en hoe plezierig deze kijk op een 21e-eeuwse relatie ook was, de prent vernevelde terwijl we keken.

Wat rest? De 21 meest memorabele films van 2021: