Carnages

Wetenschapper Jaqcues en zijn Betty, die worstelen met hun huwelijk. Taxidermist Luc en zijn getaande moeder, die de mythe van de verdwenen vader levend houden. Kleine Winny, die alle dieren groter ziet dan zichzelf. Winny's ouders, die het best kunnen communiceren via hun liefde voor hun gigantische hond Fred. Super-sensuele Carlotta en semi-suïcidale Alexis, die door toeval met elkaar en met Fred kennis zullen maken. En Winny's lerares, die haar moeder voor het eerst terugziet sinds ze zelf vijf was.

De Française Delphine Gleize heeft met 'Carnages' een droomdebuut gemaakt. Meer dan twee uur lang zweven we van Madrid over Parijs naar Brussel. Romero de stier is het bindmiddel tussen de tranches de vie die er plaatsvinden.

Hij brengt een jonge torero kritieke wonden toe maar wordt door deze gedood. El toro's lot is de slachtbank, zijn overblijfselen worden verspreid over het continent. Romero's ogen worden onderzocht in een Brusselse universiteit, zijn vlees wordt opgediend in een Frans restaurant. Romero's horens worden een op de rommelmarkt gekocht verjaardagscadeau, zijn botten vormen ideaal knaagvoer voor de gigantische hond Fred.

Hoewel de dieren wel naam en belang hebben in Gleize's kleurrijke universum (ze spreken nog net niet), ligt de klemtoon op de Europeanen die hen omringen en op de overgangsriten waar ze voor staan. De originele personages laten niet het achterste van hun tong, maar wel een stukje van hun ziel zien. 'Carnages' mixt met klaarblijkelijk gemak onderkoelde humor, drama en realisme. En evoceert onderweg complexe gevoelens in kleurvolle settings. De sterke acteerprestaties van ondermeer Mastroianni -dochter van Marcello en Cathérine Deneuve- en Lio dragen daar enorm toe bij.

Witte konijntjes op een lijk, ingewanden die uit een stier worden gehaald. Pasgeborenen en ouders die (tekort) schieten. Een Grieks koor met brandwonden. De onderhuidse vertakkingen van schoonheidsvlekjes. Gleize vertaalt het herbeginnen na een crisis, de niet-meer-zo-schone lei visueel. Alles hangt samen en we hebben elkaar nodig, lijkt ze te zeggen. En je hebt altijd nog een kans. Wij hopen dat de Europeanen genoeg in elkaar en in cinema geïnteresseerd zijn om deze licht verteerbare diepzinnigheid te gaan zien. In grote getale, zodat Gleize de kans krijgt om nog meer parels op pellicule te krijgen.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de