The Producers

Genre: Komedie | Duur: 2u14 | 2005 | Release: 29 Maart 2006 | Land: VS | Regie: Susan Stroman | Cast: Nathan Lane, Matthew Broderick, Uma Thurman, Will Ferrell

"I want to be the producer" zong Mel Brooks olijk toen Hollywood besloot om Brooks' regiedebuut The Producers vanonder de mottenballen te halen en in een nieuw kleedje te steken. Volledig onverwacht was het idee niet, want de Broadwayversie van de gelijknamige musical sleepte de voorbije jaren twaalf Tony-awards (de Oscars op Broadway) in de wacht en werd via mond op mond reclame een groot succes. De helft van de originele Broadway-acteurs werden vanachter de coulissen geplukt en danschoreografe/musicalregisseuse Susan Stroman werd ingehuurd om het hele zootje in te blikken.

 

The Producers uit de titel zijn Max Bialystock (Nathan Lane) en Leo Bloom (Matthew Broderick), die ontdekken dat er meer profijt valt te halen uit een slechte musical, dan uit een hit. De zoektocht naar een slecht scenario brengt de twee bij Franz Liebkind (Will Ferrell), die laaiend enthousiast is om zijn geesteskindje, een musical met de veelzeggende titel 'Springtime for Hitler' op het podium te brengen. Vervolgens sluist Bialystock op slinkse wijze de spaarcenten van oude moesjes om een homoseksueel regisseurskoppel in te huren . Genoeg potentieel voor een regelrechte flop, maar zoals het zich al laat raden is de musical zó slecht dat hij weer goed wordt.

Overdaad schaadt, en dat is zeker het geval met de kitscherigheid van deze musical. De liedjes worden zo uitgerokken dat het haast gênant wordt en de humor is van zulk bedroevend laag niveau dat je uit schaamte met je hand voor de ogen onder het bioscoopstoeltje wegzakt. Een duif die luistert naar de naam 'Adolf' en haar baasje groet door haar rechtervleugel op te steken of Matthew Broderick die een ongezonde voorliefde heeft voor een lapje stof, het is maar een kleine greep uit het aantal dwaasheden dat The Producers op u loslaat.

Overdaad schaadt, en dat is zeker het geval met de kitscherigheid van deze musical.

Nathan Lane, die eerder al een Dandyesk typetje neerzette in Mike Nichols' The Birdcage, speelt zijn rol met de juiste nichterige accenten, maar Matthew Broderick loopt als tweede viool verschrikkelijk slecht te acteren. Het is ook schrijnend om te moeten constateren dat Uma Thurman, die op vlak van intelligentie en natuurlijke elegantie heel vrouwelijk Hollywood het nakijken geeft, zich laat vangen voor dit kitschspektakel.

The Producers zit op de koop toe tjokvol met stereotiepe vertekeningen over homoseksualiteit: Het homo-koppel wordt afgeschilderd alsof ze elke dag heimelijk ronddartelen in roze tutu's. Maar ook afgezien het homofobe, licht racistische karakter, is deze klucht een belediging voor de reguliere cinemaganger.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bialystock en Bloom worden uiteindelijk opgepakt voor hun oplichterij, maar Bloom weet samen met Ulla (Thurman) naar Rio te ontsnappen. Bialystock moet zich in zijn eentje verdedigen tegen een zingende jury, maar dan komt Bloom de rechtzaal binnen om zijn vriend uit de miserie te praten. Het mag niet baten, want de twee worden allebei achter slot en grendel gezet en vinden in de gevangenis de inspiratie om een nieuwe musical te schrijven 'Prisoners of love' , een musical die later op Broadway uitgroeit tot een groot succes.