Into the Wild

Genre: | Duur: 2u28 | Release: 9 Januari 2008 | Land: VS | Regie: Sean Penn | Cast: Jena Malone, Vince Vaughn, Catherine Keener, Hal Holbrook, Emile Hirsch, William Hurt, Marcia Gay Harden

In 1992 zei Chris McCandless de universiteit vaarwel. Hij schonk zijn voor Harvard bestemde spaargeld aan Oxfam ("Voed er maar iemand mee!"), verliet zijn burgerlijke omgeving zonder een woord uitleg, herdoopte zichzelf tot Alexander Supertramp en ging liften naar Alaska. Uit afkeer voor de kille consumptiemaatschappij maakte hij een extreme keuze: hij wou leven in en van de wildernis.

Sean Penns adembenemende verfilming van dit waargebeurde, tragische avontuur (zie ook Jon Krakauers gelijknamige boek) bulkt uiteraard van de natuurbeelden. Kolkende rivieren, ijsvlaktes, wiegende graanvelden: cinematograaf Eric Gautier levert naar goede gewoonte (Ceux qui m'aiment prendront le train, Clean, Diarios de motocicleta, Son Frère) een heksentoer af. Ondersteund door epische songs van Eddie Vedder word je meegesleept op Chris' fascinerende, fatale trip. Sterk ook hoe de film zich niet beperkt tot McCandless' visuele orgasmes en fysieke ontberingen, hoe schitterend Emile Hirsch die ook neerzet. De pracht en tragiek in deze prent komen van de beesten en natuurelementen, maar ook van de mensen die de tragische held onderweg ontmoet. Elk van hen leeft strikt volgens eigen regels. Rondreizende post-hippie Catherine Keener en lederbewerkende kluizenaar Hal Holbrook brengen de film bij momenten zelfs een The Straight Story-sfeertje. Jammer dat William Hurt en Marcia Gay Harden als enigen van de unaniem sterk presterende cast weinig aan bod komen, maar zij horen dan ook tot het mainstream bestaan waar Chris exemplarisch lak aan heeft.

Penns coming of age-prent flitst intelligent van de ene flashback naar de volgende flash forward, die begrijpelijk worden gehouden door de opdeling in hoofdstukken en de voiceover waarin Chris' zus (Jena Malone) terugblikt op hun jeugdjaren. Door die commentaar krijg je een zich steeds ontdubbelend beeld van McCandless' psyche en moraal: de romantische Einzelgänger heeft ook wel iets van Timothy Treadwell (zie Werner Herzogs Grizzly Man); zeker als in een adembenemende scène een beer opduikt. De waanzinnige start van 2008 op filmvlak -erg veel sterke releases op korte tijd- wordt stevig onderstut door Penns vierde en wellicht beste film als regisseur.