Simon Werner a Disparu...

De jonge cineast Fabrice Gobert werd met zijn eerste film meteen genomineerd voor een César voor beste debuut. Simon Werner a Disparu... is, hoewel op visueel-technisch vlak eerder bescheiden, tegelijk een fascinerend mysterie en een onthullende kijk op het leven van een groepje scholieren.

Simon Werner a Disparu... informeert ons met mondjesmaat over het lot van de verdwenen Simon, maar tegelijk ook over dat van een aantal mensen uit zijn omgeving. Door de reconstructie van de gebeurtenissen telkens vanuit het standpunt van een ander personage te tonen, laat Gobert de kijker wat in het ongewisse. De puzzelstukken vallen pas na anderhalf uur allemaal op zijn plaats. Hoewel deze vertelstijl niet meer zo origineel is, is hij met betrekking tot dit relaas bijzonder effectief. Op die manier is deze film op het eerste niveau een zeer geslaagde thriller waarin de verdwijning van enkele tieners de plot bepaalt. Het strakke schoolgebouw van glas en beton is een passend decor voor de opeenstapeling van geheimzinnigheden. Ook de bossen die de buitenwijk omringen, dragen bij tot een obscuur sfeertje.

Gobert is het echter niet zozeer om onthullingen te doen. De afloop is zelfs lang niet zo spectaculair als een en ander doet hopen. Maar intussen zijn we toch al lang deel gaan uitmaken van de leefwereld van deze jongeren. In de uitbeelding van hun lotgevallen voel je nergens de hand van een scenarist. De subtiele verweving van allerlei interessante - zij het alledaagse - tienerlotgevallen, verraadt nergens de doordachte plotopbouw. Hoe coherent en consequent gebracht ook, nergens neigt deze film naar de obligate catharsis. Hij vermijdt het ook de evolutie van zijn personages in de verf te zetten. Gobert wandelt met schijnbaar gemak om die valstrikken heen. De naturel van de onervaren acteurs houdt de prent geloofwaardig, al is niet elke vertolking even raak. Van Sants Elephant moet alleszins een inspiratiebron geweest zijn.

Dat de film zich aan het begin van de jaren 1990 afspeelt, biedt de makers ook nog eens de kans een nostalgische soundtrack te hanteren, van de hand van Sonic Youth en met verder Killing Joke's Love Like Blood als leidraad. Met de suburbs als achtergrond en teen angst als onderliggend thema, is Donnie Darko soms niet veraf. Verder werpt Goubert nog enkele bedenkingen op rond waarneming en interpretatie. Details in zijn beeldvoering manipuleren de kijker, al getuigen ze vooral van Gobert's inzicht in genrefilms.

Deze geheel eigen kijk op het high school-leven, die tegelijk een degelijke suspensethriller weet te zijn, illustreert op alle vlakken Goberts frisse visie op cinema. Daar willen we meer van zien, en met een groter budget hoeft dat er dan niet eens meer zo goedkoop uit te zien.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de