Terrasfilms 2007
Er is er eentje jarig, hoera, hoera! Al 25 jaar dienen het Stuk en sinds enkele jaren partner in crime Cinema Zed u tijdens de junimaand namelijk een uitgelezen filmmenu van nagelbijtende spanning, wolkjes tristesse, allesbevrijdende humor en verrassende horror op; allemaal volledig in de buitenlucht en volledig gratis. De terrasfilms zijn een begrip geworden in Leuven en omstreken. Zeg nu zelf: wat is er gezelliger dan u op een mooie zomeravond met een pint in de ene en uw lief in de andere hand onder te dompelen in een film met hoofdletters? Nostalgici zullen ongetwijfeld aanvoeren dat het oude Stuc toch het voordeel van een grasperkje bood. Zij dwalen. Immers: de projectie- en geluidsomstandigheden zijn er gevoelig op vooruit gegaan. Komt daar nog bij dat het binnenplein en de buitentrappen van het nieuwe Stuk qua pittoreske gezelligheid niet moeten onderdoen voor de oude lokatie. Graag hadden wij u hier enkele films uit de beginjaren opgesomd, maar helaas: de beginperiode van het oudste filmfestival in Vlaams Brabant blijft een even goed bewaard geheim als de vraag of de borsten van Veronique De Kock nu wel of niet puur natuur zijn. Over het programma van dit jaar valt er wel een lans te breken. Zoals vanouds serveren het Stuk en Cinema Zed u ook dit jaar immers een uitgekiende mix van vernieuwende horror, apocalyptische doemscenario's, Belgisch surrealisme, paranoïde sciencefiction, droge humor en onvervalste, Vlaamse odes aan de liefde. Nieuw dit jaar is de programmatie van enkele documentaires. Die komen doorgesijpeld van Docville, het festival rond documentaires dat Cinema Zed begin juni organiseert (alle info op docville.be ). Rest er ons nog op te wijzen dat de films, zoals elk jaar, pas beginnen wanneer de nacht op kousenvoeten komt aansluipen ?zo rond 22.30u?, dat er een pauze voorzien is en dat het hele festival even gratis is als de kus van uw lief op een maanomgeven nacht. De terrasfilms vinden plaats in het Stuk, Naamsestraat 96, Leuven. Wordplay (Patrick Creadon/ Verenigde Staten/ 2006/ 1u34/ Met: Bill Clinton, Bob Dole, Ellen Ripstein, Marc Romano, Al Sanders, Jon Stewart, Will Shortz, e.a/ Ned. Ond.) Donderdag 31 mei 
{perstekst}: Documentaire rond Will Shortz, de maker van het aartsmoeilijke maar legendarische kruiswoordraadsel van The New York Times. Shortz is een geboren 'puzzel-o-holic' en creëerde zelfs een nieuwe richting aan de universiteit: 'enigmatology', waarin hij de puzzelleer onderzocht. De documentaire spitst zich toe op het jaarlijkse kampioenschap dat Shortz organiseert in Stamford, het hoogtepunt voor de rabiate kruiswoordpuzzelaars. Patrick Creadon is er door een mix van boeiende, gepassioneerde personages en een frisse, creatieve montage in geslaagd om over een vrij muf onderwerp als kruiswoordraadsels een ongelooflijk boeiende, grappige en razend spannende documentaire te maken die u als vanzelf naar de puzzelpagina van de krant zal zuigen. Iraq for sale (Robert Greenwald / Verenigde Staten / 2006 / 1u 25min / Video / Engelse Ond.) Zaterdag 2 juni 
{perstekst}: In deze documentaire zien we duidelijk hoe bijna alle taken die het Amerikaanse leger in Irak normaal zelf zou moeten uitvoeren, bijvoorbeeld het onderhoud van voertuigen, de voedselvoorziening voor de militairen en zelfs het 'ondervragen' van gevangen in Abu Ghraib, uitbesteed wordt aan commerciële bedrijven. Die spijkerharde economische wetmatigheid zorgt voor hallucinante praktijken: de militairen krijgen ziekteverwekkend water geleverd en riskeren hun leven in de lange rij voor een hap eten (op een vast tijdstip, dus ideaal voor aanslagen) omdat het cateringbedrijf een 24-uursservice te duur vindt. Iraq for Sale geeft een schrikwekkende inventaris van de hebzucht, corruptie en incompetentie onder de privé-ondernemers in het braakland van Irak en levert zo een ontluisterend beeld over hoe het kapitalisme zelfs tot in het leger doordringt. The American Dream voor ondernemers zonder scrupules. The Aristocrats * (Paul Provenza, Penn Jillette / Verenigde Staten / 2005 / 1u 29min / Met: Paul Reiser, George Carlin, Gilbert Gottfried, Whoopi Goldberg e.a./ Ned. Ond.) Maandag 4 juni 
Naast de break-a-leg groet is het vertellen van de Aristocrats-mop een vast ritueel geworden binnen het Amerikaanse theater. De zogenaamde Aristocrats-grap staat zo stijf van de ranzigheid en decadentie dat je er als luisteraar waarempel kotsneigingen aan overhoudt. Tal van stand-up comedians en bekende en minder bekende theater- en filmacteurs geven in deze documentaire hun eigen versie van de farce ten beste en geven er zo elk een eigen interpretatie aan. Terloops word er met bittere ernst gedebatteerd over de culturele en sociale impact van de mop. The Aristocrats is weliswaar een frisse docu met een leuke pitch, maar al bij al blijft het gegeven één langgerekte gimmick. Mooie intenties alleen zijn helaas niet voldoende om een goede documentaire te draaien. (sdh) Lees hier de volledige recensie. Fragile, A Ghost Story ** (Jaume Balagueró / Spanje / 2005 / 1u 33min / Met: Calista Flockhart, Richard Roxburgh, Elena Anaya, Gemma Jones e.a. / Ned. Ond. Vrijdag 8 juni 
Amy (Calista ?Ally McBeal? Flockhart) werkt als verpleegster in het Mercy Falls kinderziekenhuis. Ze merkt al gauw dat er daar iets vreemd aan de hand is. De kinderen zijn bang van de ?Mechanical Girl?, een spook dat op de bovenste verdieping huist en zich sporadisch laat opmerken door de patiëntjes. Fragile toont wat er gebeurt wanneer een gereputeerde genreregisseur als Balaguero zich laat vangen in de netten van grote filmbonzen. Het unieke huiverelement van zijn vorige werken is vervangen door typisch Amerikaanse spookhuishorror. Ondanks die kritiek werkt de film bij momenten wel. Bijvoorbeeld wanneer we arriveren op de decennia lange afgesloten bovenetage van het hospitaal, of wanneer het 'het' zich schichtig aan de lens onttrekt. Een sterke genrefilm dus, niet meer maar ook niet minder.(sdh) Lees hier de volledige recensie. Hero **** (Zhang Yimou / China - Hong Kong / 2003 / 1u 39min / Met: Jet Li, Tony Leung Chiu Wai, Maggie Cheung, Ziyi Zhang, Daoming Chen, Donnie Yen e.a. / Ned. Ond.) Maandag 11 juni 
China, de derde eeuw voor Christus. Het land is op dat moment verdeeld in acht koninkrijken, elk strijdend voor suprematie. De meedogenloze koning van Qin wil het land een maken. Dat is niet naar de zin van de andere koninkrijken en zij sturen drie krijgers uit om Qin vroegtijdig aan zijn einde te laten komen. Sublieme film met adembenemende gevechtsscènes. Luchtballetten boven okergeel getinte wouden, kurkdroog geluid als een kung fu-beweging in een gelaatskramp resulteert, plotse close-ups van door plassen klievende laarzen ?of van de waterdruppels die vertraagd opspringen als twee in blauwgrijze gewaden gehulde krijgers elkaar over een meer achtervolgen: het is allemaal even verzorgd en oogstrelend in beeld gebracht. Een absoluut pareltje. (js) Lees hier de volledige recensie. A Scanner Darkly *** (Richard Linklater / Verenigde Staten / 2006 / 1u 40min / Met: Keanu Reeves, Robert Downey Jr., Mitch Baker, Rory Cochrane, Winona Ryder e.a. / Ned. Ond.) Woensdag 13 juni 
{perstekst}: Californië, ergens in de nabije toekomst. Narcotica-agent Bob Arctor infiltreert in een groep junkies die verslaafd zijn aan Substance D, een goedje waarmee zowat de hele natie zoet gehouden wordt. Bob gebruikt ook, om zo geloofwaardig mogelijk in de vriendenkring op te gaan. Nare bijwerking is een niet te stuiten vorm van paranoia. Als Bob, onherkenbaar voor zijn collega's door zijn voortdurend vervormende high-tech pak, wordt opgedragen zichzelf te schaduwen, is de verwarring compleet. Regisseur Richard Linklater maakt in deze adaptatie van een onverfilmbaar geachte roman van Philip K. Dick (zie ook Blade Runner, Minority Report en Total Recall) opnieuw gebruik van rotoscoping, zeg maar het overtekenen van filmbeelden. Sciencefictionschrijver Philip K. Dick baseerde zich voor het origineel op zijn persoonlijke ervaringen met amfetaminen en LSD in zijn wilde jaren als drugsverslaafde. In de getekende werkelijkheid van deze verfilming wordt die dunne grens tussen waan en werkelijkheid op een prachtige manier weergegeven. Aaltra * (Benoît Deléphine / België / 2004 / 1u 32min / Met: Benoît Deléphine, Gustave de Kervern, Jan Bucquoy, Noël Godin, Bouli Lanners, Benoît Poelvoorde e.a. / Ned. Ond.) Vrijdag 15 juni 
Ben is een luie, dikke boerenknecht met snor en baard. Gus is kaderlid en grote fan van motorcrosser Stefan Everts. De twee buren haten elkaar. Als ze beginnen te vechten vlakbij een landbouwmachine, verliezen beiden hun benen. Hoewel ze nauwelijks een woord wisselen, zijn ze tot elkaar veroordeeld en herkennen ze zich langzaam in elkanders misantropie. Samen besluiten ze naar Finland te trekken om van de producent van de landbouwmachine een schadevergoeding te eisen. De rolstoelpatiënten versus de wereld: de strijd kan beginnen. Aaltra is een zeer opmerkelijke Belgische roadmovie. Het nationale gehalte zit hem in de talenmoes én het grote in your face -gehalte. De laagbudget-beeldkwaliteit, in zwart-wit, verdraagt jammer genoeg het trage tempo niet altijd. Bovendien kunnen de regisseurs niet tippen aan het humanisme van hun grote voorbeeld Kaurismäki. Echter: Zowel door de doe het zelf-mentaliteit van makers én personages als door de droge ?typisch Waals-Belgische? humor, springt dit filmdebuut met een paar hilarische scènes genoeg uit de band. All right!(js) Lees hier de volledige recensie. Steve + Sky *** (Felix Van Groeningen / België / 2003 / 1u 37min / Met: Titus De Voogdt, Delfine Bafort, Johan Heldenbergh, Romy Bollion, Wine Dierickx, Vanessa Van Durme, Sylvie Buytaert e.a.) Maandag 18 juni 
Welkom in de wereld van Steve en Sky. Een kleine crimineel ontmoet een mooi hoertje in de nachtclub van Jean-Claude, zijn kameraad uit de gevangenis ("Ge zijt ne coole gast hé. Daddepeist."). Sky is een dagdromende moordgriet ("Ik ben een hoer, maar 't is nen interim"). Steve is verkocht maar durft zich niet te binden. Intens, rauw, lekker. Zodra de langbenige Delfine Bafoort doorheen een vlammenzee is geïntroduceerd, de muziek pompt en de eigenzinnige vertelstructuur duidelijk wordt, weet je het wel: Dit wordt een beestig debuut. En dan heb je de eufemistische humor, de verrassingen in het verhaal en de grofkorrelige beeldtaal nog niet gehad. Steve + Sky mag dan al over liefde met een grote L gaan, deze Vlaamse Valentijnsfilm geeft er een stevige lap op. Ideale terrasfilm.(js) Lees hier de volledige recensie. Animations Nations ** tot **** (Verschillende regisseurs / Australië - Zweden - Verenigd Koninkrijk - België / 2004 - 2006 / 1u 30min / Engels ond.) Woensdag 20 juni 
Speciaal voor de terrasfilms stelde het Internationaal Kortfilmfestival Leuven een uitmuntende selectie gelauwerde meesterwerkjes uit alle uithoeken van de wereld samen. Op het programma onder meer Harvie Krumpet, Never like the first time, Administrators, Lost Cargo en Guard Dog De doorwrochte commentaren (klikken maar) komen van de enige, echte zustersite van de kutsite, het fijne kortfilm.be. Adam's Apples *** (Anders Thomas Jensen/ Denemarken - Duitsland / 2005 / 1u 34min / Met: Ulrich Thomsen, Mads Mikkelsen, Paprika Steen, Ole Thestrup, Ali Kazim, Nicolas Bro e.a. / Ned. Ond.) Vrijdag 22 juni 
Adam, een neonazi van middelbare leeftijd, arriveert in een idyllische Deense boerengemeenschap om een werkstraf uit te zitten. Wanneer de waanzinnig optimistische Ivan, priester en Adams rehabilitatievoogd, hem vertelt dat hij zichzelf een doel moet stellen, antwoordt Adam laconiek dat hij een appeltaart zal bakken. Ivan draagt hem dan ook op om de appelboom voor de kerk te beschermen tot de vruchten rijp zijn voor de pluk ?en de taart. Prompt krijgt de boom aanvallen te verduren van vogels, wormen en onweer. Als er één woord is dat omschrijft waarom Adam?s Apples zo grappig is, dan is het ?subtiliteit?. Want hoewel de personages uitvergroot en onrealistisch zijn, zijn hun reacties zo minimaal, zo no-nonsense dat de ontstane tegenstelling niet minder dan hilarisch is. Het schijnt een talent van de Scandinaven te zijn of althans toch van deze cast (die ook verantwoordelijk was voor het vorig jaar op de terrasfilms vertoonde The Green Butchers). Adam?s Apples is een hilarische en misschien onrepresentatieve maar alleszins terechte winnaar van het BIFFF 2006. (fm) Lees hier de volledige recensie. Me And You And Everyone We Know *** (Miranda July / Verenigde Staten - Verenigd Koninkrijk / 2005 / 1u 30min / Met: Miranda July, John Hawkes, Miles Thompson, Brandon Ratcliff, Carlie Westerman e.a. / Ned. Ond.) Maandag 25 juni 
Me is Christine, een videokunstenares die geen potten breekt in het galeriecircuit en dan maar werkt als taxichauffeur voor bejaarden. You is Richard Swersey, een zeer optimistische gescheiden vader met twee kinderen die werkt als schoenenverkoper en die Christine ontmoet tijdens een van haar rondritjes met de taxi. De excentrieke Christine laat haar oog op hem vallen maar kan haar affectie maar moeilijk doseren. Everyone we know zijn de andere verdwaalde zielen uit hun leven, mensen die hunkeren naar liefde maar voor wie de angst om gekwetst te worden in de weg staat. Dit stevige debuut is een evenwichtig, rijp en consequent in beeld gebracht stukje cinema dat nauw aansluit bij het werk van de nieuwe golf van Amerikaanse filmmakers, maar meteen ook iets nieuws, nog ondefinieerbaars, aankondigt. Wij genieten nog na en smachten tegelijk nu al naar meer. (sds) Lees hier de volledige recensie. Last Night *** (Don McKellar / Canada / 1998 / 1u 30min / Met: Don McKellar, Sandra Oh, Callum Keith Rennie, Sarah Polley, David Cronenberg, Geneviève Bujold e.a. / Engels Ond.) Woensdag 27 juni 
{Perstekst}: Een grote asteroïde is op weg naar de Aarde en zal die weldra verwoesten. Toen het nieuws bekend werd was er paniek, verwarring, ontkenning, later kwam de aanvaarding. En nu is iedereen vooral bezig met hoe hij zijn of haar laatste dag zal doorbrengen. Patrick probeert te ontsnappen aan de verplichting om met zijn familie te gaan dineren. Craig heeft een lijst met seksuele fantasieën die hij nog voor zijn dood wil realiseren. Sandra heeft met haar echtgenoot Duncan een zelfmoordpact gesloten, maar heeft problemen met haar auto, terwijl ook het openbaar vervoer op deze laatste dag te wensen overlaat. Last Night maakt deel uit van een project van het Franse La Sept/Arte. Aan de vooravond van het nieuwe millennium vroeg het televisiestation 10 regisseurs om een film te maken over de condition humaine aan het begin van de nieuwe tijd. Don McKellar was een bekend acteur voor hij verrassend debuteerde met Last Night. De film won verschillende prijzen waaronder de Youth Award op het Filmfestival van Cannes. Een aanrader.
Filip Hermans
Bij ons is Seinfeld misschien niet zo?n grote naam, maar in de States kan je amper om de man heen. De mede door hem geschreven reeks Seinfeld is een van de invloedrijkste en toonaangevendste van het laatste decennium van de vorige eeuw. Na het begin in 1989, brak de serie record na record en gaf ze ook aanleiding tot een van de belangrijkste hypes van onze postmoderne tijd. De reeks liep negen seizoenen lang op NBC en ging, dankzij onder andere zelfironie, door het leven als the show about nothing. Tussen 1989 en 1998 volgde heel Amerika, en later ook de hele Westerse wereld, de avonturen van Jerry, Kramer, George en Elaine: vier vrienden die zich steendood vervelen in New York City en van hun misantropie een hobby maken. Kijkrecords werden herhaaldelijk verbroken en grote televisieconcurrenten als Cheers en vooral dan de kopie Friends moesten de duimen liggen. De laatste aflevering lokte maar liefst 76 miljoen kijkers voor het kleine scherm. Het is voornamelijk die finale die voor opschudding heeft gezorgd. In tegenstelling tot wat we van een Amerikaanse sitcom verwachten, eindigt de serie niet met een romantische noot, noch met een verheerlijking van Amerikaanse idealen en al evenmin met een bevestiging van de sterrenstatus van de vier protagonisten. Dat gewaagde einde verdeelde dan wel de fans, maar gaf de serie enkel meer geloofwaardigheid. Tot op de dag van vandaag kan quasi geen enkele serie tippen aan Seinfelds kijkcijfers, en al helemaal niet aan diens cachet. Intelligente televisie Seinfeld wordt geloofd voor zijn intelligentie en hoogstaand niveau. De serie is doorspekt met culturele verwijzingen en ook interne intertekstuele referenties. Zo kan je onmogelijk inpikken bij seizoen 4 of 7. Je moet de eerste seizoenen gezien hebben om de daaropvolgende reeksen te kunnen volgen, en vooral om de humor te vatten. Zo werkt de serie ook als een dialoog met de kijker, want enkel zij die de vorige afleveringen kennen, kunnen bepaalde grappen herkennen. Die referentiële eisen doen veel kijkers afhaken, maar volharding loont en de trouwe kijker ontdekt, zeker vanaf seizoen 4, een ware schat aan onvervalste humor die zijn gelijke niet kent. De meest bekende running gags zijn Kramer die bij Jerry binnenstormt, Elaine die te pas en te onpas mensen omverduwd en dan verbaasd Get out! roept. Ook Rochelle, Rochelle. A Young Woman?s Strange Erotic Journey From Milan To Minsk doet menig bewonderaar in schaterlachen uitbarsten. Zo kunnen we ?uiteraard? nog honderden voorbeelden geven, maar dat doen we maar niet. 
Het is onder andere de dialoog met het publiek die Seinfeld zijn reputatie verleent. En buiten de referenties aan zichzelf is er vooral het feit dat de reeks zichzelf opneemt als culturele referentie. The Simpsons doen dat in zekere mate ook, maar geheel anders dan Seinfeld dat ervoor koos op zijn hoogtepunt er een, euh, punt achter te zetten. Vanaf seizoen 4, dat het maken van een sitcom met Jerry als ster als onderwerp heeft, krijgt de reeks Seinfeld een serieus metagehalte. De reeks verwart de echte Jerry, de Jerry in de reeks en de Jerry in de reeks die een reeks maakt met Jerry als echte persoon. Die vervaging van het individu en inwisselbaarheid van scènes en leefwerelden werden daarna kenmerkend voor de serie. Zo ging de serie van een levensecht portret van de stand up komiek naar een bordkartonnen versie ervan, en dat zeker vanaf seizoen 8, toen medebedenker Larry David ermee kapte. Echte personen werden palimpsesten van zichzelf, situaties werden lustig gemodificeerd en gemechaniseerd (de zogenaamde walk and talks) en op den duur werd de wereld van Jerry Seinfeld, de komiek, de fictieve wereld van Jerry Seinfeld, het personage. Of hoe je zelfs hersenloos entertainment met intellectuele kracht kan construeren. That?s all, folks! Na negen seizoenen echter was het gedaan met de pret en hield Seinfeld ermee op. Uit eigen wil. Ondanks ruime royalties en bonussen bovenop het hoe dan ook al hoge salarispakket hield Jerry Seinfeld, die van vlees en bloed, het voor bekeken. 
Enkele stille jaren volgden, zowel voor Jerry als voor de rest van de cast. Jerry trad amper op en kwam nog maar zelden op tv. Jason Alexander (George in de serie) maakte nog tv-werk, maar brak nooit echt meer door. Hij voelde zich ook gestigmatiseerd door zijn personage uit de reeks en meende dat hij werd afgedaan als de man die masturbatiewedstrijden won. Julia Louis-Dreyfus (Elaine) speelde daarentegen in heel wat series en werd verschillende malen genomineerd voor een Emmy. Michael Richards (hipster doofus Kramer) kwam de laatste tijd enkel negatief in de media door een racistisch getint incident tijdens een van zijn performances, maar verdedigde zich aardig bij Larry King. Door de steun van collega Seinfeld is hij nu grotendeels vergeven in de Amerikaanse media. Jerry de Bij En na ruim 8 jaar stilte komt Jerry, the once and future king of comedy, terug op het (grote) scherm. Niet met een vervolg op de reeks ( in tegenstelling tot bijvoorbeeld 
De grote Amerikaanse schrijver William Faulkner gaf ooit deze goede raad: Kill your darlings. Dat kan je op twee manier toepassen: Schrap in je werk ?moeilijk als je weet dat elke artiest geilt op zijn eigen creaties? of snijd je personages de pas af wanneer ze een hoogtepunt hebben bereikt. Zo belet je dat hun volgende stap er misschien eentje bergaf is. Hetgeen ons naadloos bij de familie Simpson brengt. Wordt de film het gele teken aan de wand, het eindpunt na de mindere seizoenen van de laatste tijd? Of kunnen we solliciteren naar ?flauwste woordspeling van 2007? als we beweren dat The Simpsons Movie ?geel erg goed? wordt en een bekroning van de beste animatieserie die ooit is gemaakt? Op 19 april 1987 kwamen de Simpsons voor het eerst op televisie, in de Tracey Ullman show, als vijf minuten durende opvulling. De familie oogde nog bijzonder rudimentair getekend, omdat geestelijke vader Matt Groening verkeerdelijk dacht dat zijn inderhaast gemaakte ruwe schetsen door het animatieteam zouden worden uitgewerkt en verfijnd. Niet dus. In ieder geval sloeg het concept meteen aan en werd reeds in 1989 besloten om de Simpsons een eigen show te geven, te weten een serie van om en bij de 22 minuten per aflevering. Voor studio Fox meteen ook een mogelijk breekijzer om de jarenlange hegemonie van The Cosby Show, die op het concurrerende NBC speelde, te ontwrichten. Groeikramp 
Seizoen één was, in één woord, een groeikramp: zoeken naar het ritme om een verhaal vlot kwijt te kunnen, een voelbaar aftasten van verschillende soorten humor en uiteraard de stemmen van de personages. Wie nu een aflevering uit dat allereerste seizoen ziet, ergert zich vast mateloos aan het gekrijs van Marge, het haast comateuze gemompel van Homer (stemacteur Dan Castellaneta wou het timbre van Walter Matthau nabootsen) en uiteraard ook aan bartender Moe, die toen zijn definitieve stem (en haarkleur!) nog niet had gevonden. We mogen dat echter niet tegen de makers in brengen ?ten slotte zwaaide antiwapenheld MacGyver in zijn debuutjaar ook nog met een revolver, iets dat hij vanaf seizoen twee tot het einde zou afzweren. Alles verandert. 
Vanaf seizoen twee bleek echter alles in de juiste plooien te zijn gevallen en begon een schitterende carrière voor de gele familie uit Springfield. Niet alleen was de serie grappig, commercieel een voltreffer en aanvaardbaar controversieel, ze bleek vanaf het begin ook iconisch en archetypisch. Nooit eerder was op zo?n subtiele maar tegelijkertijd expliciete manier de Amerikaanse moraal en onderbuik aan de kaak gesteld: het kerkbezoek, het najagen van de American Dream, het eeuwige televisiekijken van het modale Amerikaanse gezin, het heimelijk bier drinken, zwaarlijvigheid, verveling enzovoort. Een spiegel voor de burgers van de USA, die velen kwaad bloed zette ?een beroemd voorbeeld is George Bush Sr.?s uitspraak ?we're going to strengthen the American family to make them more less like the Simpsons?. Voor alle anderen (wereldwijd) was het echter dubbel en dik genieten van deze ?In de gloria met gele ventjes?. Aye caramba! Gedurende de daarop volgende seizoenen bevestigen The Simpsons hun status en beitelden ze verder hun silhouetten in het collectief geheugen, terwijl ook stoplappen zonder houdbaarheidsdatum hun intrede deden (het intussen in het Engelse lexicon opgenomen ?d?oh!?, maar ook ?eat my shorts?, ?excellent?, ?aye caramba!??), evenals klassieke oneliners (?trying is the first step towards failure?, ?I want you two to fight for your parent?s love?, ?I have a history of missing the point at this kinda stuff?) en scènes die tot in den treure in compilatieafleveringen zouden worden afgestoft (de val in het ravijn, Homers bezoek aan Chocolat Land, de An Officer And A Gentleman-spoof, Barts telefoontjes naar Moe?). 
Helaas besloten de makers van The Simpsons een marathon te maken in plaats van een strakke mijl. Vanaf pakweg het nieuwe millennium werd de kwaliteit volgens velen (maar niet allen!) minder, zowel wat de grappen als de animatie betreft ? de figuren werden letterlijk schraler geel. De setting worden letterlijk meer en meer vergezocht (Japan, Brazilië, Afrika), het bedenken van eenduidige verhalen lijkt geen sinecure meer (een musical-aflevering, een parodie op krimiseries, een achter-de-schermen-blik), vaste personages overlijden (laat nooit een personage sterven in een langlopende animatieseries die tijdloosheid suggereert) en de humor verschuift enigszins van unieke verbale vondsten en dialogen (Marge: ?Here?s someone to help you? ? Homer: ?Batman?? ? Marge: ?A scientist? ? Homer: ?Batman?s a scientist??) naar eerder fysieke situaties, zoals een zebra die uit een ei wordt geboren, of Homer die een zwaardgevecht aangaat met een motorrijder, alleen gebruiken ze geen zwaarden maar echte moto?s. Ondanks het feit dat er goede vondsten en leuke dialogen in de reeks blijven zitten, is volgens velen het vet wat van de soep. En de statistieken treden ons daarin bij, want in de polls van meest geliefde afleveringen bleek de jongste reeds uit 1997 te dateren (Homer?s Phobia, waarin Homer met zijn grootste vrees wordt geconfronteerd: homo?s). Dat betekent dat in de tien seizoenen tot heden geen enkele afleveringen een top-25 plaats wist te behalen. Jammer. Geesteskind van allen 
En nu is er dus de film. Reeds acht jaar geleden had Matt Groening de domeinnaam Thesimpsonsmovie.com opgekocht, voor als het er ooit zou van komen, maar tijdsgebrek kwam steeds in de weg. Het is echter zover, na 18 seizoenen. De makers lossen geen spat over de plot, maar geloven in hun project, ook al omdat ze het zien als de ultieme ode aan getekende animatie in deze tijd van CGI en 3D. Elke Simpsons-fan houdt echter de adem in: hoe zal een televisiefamilie aarden op het witte doek als een full feature? Wat zal de plot geven? En vooral: zal het grappig zijn? In ieder geval moeten we de makers voldoende krediet geven. Ten eerste is iedereen die bij The Simpsons betrokken is zo rijk als de zee diep is. Waarom zouden ze deze film dan maken als ze niet geloven dat het echt goed zal zijn? Voor het geld moeten ze ?t niet meer doen. Ten tweede is de gele familie een cultureel icoon geworden en een geliefd geesteskind van elke wereldburger met smaak. Matt Groening zal niet toelaten dat ze in een baggerfilm aantreden. En vooral, de drie trailers die op de mensen werden losgelaten (eigenlijk twee teasers en een volwaardige trailer) zij echt bijzonder grappig en dus bovenal hoopgevend. Besluit: de onzekerheid heerst, maar de meeste mensen lijken bereid de film het voordeel van de twijfel te geven. Laten we hopen op een bekroning. Het wordt in elk geval alles of niets: ofwel een wonder, ofwel letterlijk een getekend doodvonnis. Nog even afwachten dus.
Gastvrouw Ellen DeGeneres droeg als vanouds een pak (dat iets te vaak aan een jogging deed denken) in plaats van een jurk en dat leidde de aandacht even af van haar niet al te geïnspireerde openingsact. Gênant werd het al meteen toen ze de 'diversiteit' van de genomineerden benadrukte. Dat er zwarten, Mexicanen, Japanners en Spanjaarden onder de kandidaten waren, was intussen echt wel bekend en wordt natuurlijk pas echt een issue als je er zo nadrukkelijk vermelding van maakt. Leuk was wel het intermezzo van de heren Jack Black, John C. Reilly en Will Ferrell, die het lot van de komiek bezongen, die maar zelden beloond wordt met prestigieuze prijzen (Black: 'Peter O'Toole, I'll beat you down with my Nickelodeon Award!'). Walgelijk voorspelbaar was het opvoeren van het kinderkoppeltje Abigail Breslin en Jaden Smith,die de Oscars voor beste kortfilms mochten uitdelen. De entertainer in Al Gore werd dan weer op een originelere manier uitgespeeld.Toen 
Geen verrassing gelukkig was godzijdank de Oscar voor Helen Mirren. Niemand anders had hem mogen krijgen. Mirren loofde in haar dankwoord uitvoerig de échte Queen. Een al even verdiende winnaar na vele jaren ondergewaardeerd te zijn, is Forest Whitaker, indrukwekkend in 