Little Children

Regisseur Todd Field liet zich vijf jaar geleden opmerken met het ravenzwarte noodlotsdrama In The Bedroom, waarin hij met verve de suburbane levensstijl ontleedde. Met zijn tweede film Little Children bewijst hij dat zijn eersteling geen toevalstreffer was, want wederom toont hij zich een meester in het evoceren van de suburbane nachtmerrie én de noodlottige tragiek van het menselijke beestje.

Zoals David Cronenberg in A History of Violence de impact van gruwel en geweld op het Amerikaanse gezin onderzocht, zo onderzoekt Field hoe het banale leven van een eenzame huismoeder grondig verandert met de komst van een vreemdeling. Het verhaal speelt zich af in een typische Amerikaanse buitenwijk. Sarah Pierce draait mee met de voorstedelijke mallemolen, terwijl ze ook op zoek is naar afleiding om te ontsnappen aan de troosteloosheid van haar bestaan. Zo vlijt ze zich tegen de borst van de knappe Brad Adamson, een getrouwde rechtenstudent die wil ontsnappen aan de druk van zijn ambitieuze echtgenote Kathy. Ondertussen houden de ouders in het slaapstadje hun kinderen stevig tegen de borst gedrukt sinds dat een vrijgelaten pedofiel er zijn intrek heeft genomen.

Meer vertellen van de plot zou zonde zijn, want net als in In The Bedroom is Little Children een sereen vertelde film geworden waar het noodlot twee uur sluimert om vervolgens als een blok beton neer te komen. En toch is de drukkende teneur vanaf de eerste minuut voelbaar. In tegenstelling tot filmmakers zoals Sam Mendes of Todd Solondz, die met zware stenen de façade van het hedendaagse suburbia stukgooien, heeft Field gekozen voor een subtielere aanpak. De dreiging is prominent aanwezig, maar als kijker blijf je gissen naar de oorsprong. Field toont zich een bedreven meester in het opwekken van de suburbane horror. Hij vertelt zijn verhaal met een kille afstandelijkheid, waarschijnlijk een van de tips die Field meekreeg van Kubrick toen hij op de set van diens laatste film stond (Field speelde de mysterieuze pianist in Eyes Wide Shut). Maar een goede kapitein staat nooit alleen achter het roer. Zo draagt de minimale soundtrack van Thomas Newman (zoals American Beauty) bij aan de nachtmerrieachtige sfeerschepping en baadt cameraman Antonio Calvache het geheel in een onheilspellend kleurenpalet.

Little Children weet gelukkig de loodzware tragiek te vermijden. Field adapteerde de roman van Tom Perrotta (die eerder het boek scheef dat aan de basis lag van Alexander Paynes Election) en behoudt een literaire vertelstem. Waar vele cineasten een voice-over hanteren als een lapmiddeltje om plotgaten te maskeren, voorziet Field die bezwerende offscreen stem van een haast sprookjesachtig timbre, wat des te meer benadrukt hoe broos het geluk van de protagonisten is. Field hanteert bij momenten een literaire vignetstijl zonder dat het verhaal aan dramatische impact inboet.

Field vertelt het verhaal met een kille afstandelijkheid.

De personages zijn een voor een van een kwaliteit die we tegenwoordig zelden zien in de cinema. Allen gaan ze gebukt onder de zinloosheid van hun suburbane levensstijl. Sarah lijdt ondanks haar universitair diploma nog steeds aan faalangst en weet geen blijf met de opvoeding van haar dochtertje; Brad heeft de looks, maar kan niet om met zijn statuut als patriarch binnen een ogenschijnlijk perfect gezinnetje; Ronnie zoekt naar affectie maar worstelt met seksuele stoornissen en een oedipuscomplex, enzovoort. Maar de personages komen pas tot leven door de prima vertolkingen van de acteurs. Kate Winslet toont zich van haar beste kant als stuurloze huisvrouw en Patrick Wilson bewijst na de miniserie Angels in America, dat hij best wel eens een leidend figuur van een opkomende generatie kan worden. Alle lof ook voor gewezen kindster Jackie Earl Haley (The Bad News Bears), die als getormenteerde pedofiel zichzelf overtreft. Het zijn personages die allemaal op zoek zijn naar verstrooiing, affectie en zichzelf.

In tijden waar de ideeënarmoe Hollywood in zijn greep houdt, durft Field de vinger aan de pols te houden van mondain Amerika met deze beheerst vertelde en intrigerende karakterstudie. Little Children is nu al het hoogtepunt van dit kersverse filmjaar én het nieuwe visitekaartje van een cineast die vast nog veel te vertellen heeft.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de